– Mirza Hacıyev – K R İ Ş N A  S I R R I  

         Mirza     Hacıyev               

                                                    K R İ Ş N A      S I R R I   

      Hintlilerin  tanrı  hisab  ettikleri  Krişna  kimmiş?

      Hintlilerin  dini  tasavvürünce  herşeyin  sahibi,Yaratıcısı  trimurti  denen  üçlüktür.Vişnu-Brahma-Şiva  üçlüyü.Bu  üçlüyün  içinde  esas  Vişnudur.Baş  tanrı.Brahma,Şiva  ve  de  diger  ne  ki  tanrılar-tanrıçalar  var,hepsi  Vişnunun  tecellileri,yardımçılarıdır.Tanrılar  Vişnunun  tecellisi  olarak  Yer  yüzünde  insan  gibi  yaşamışlar,yemişler-içmişler,evlenmişler.karıları-evlatları  olmuş,anneleri-babaları-amcaları-dayıları-teyzeoğulları-torunları-falanları  olmuş.Bizlerden  birileri  gibi  ömürlerini  sürmüşler  ve  ecel  saati  gelince  de  bizlerden  birileri  gibi  ölmüşler.Ruhları  cennete  düşünce  guya  Vişnu  onların  heresine  ayrı-ayrı  tanrılık  mertebeleri,görevleri  vermiştir.Tabii  ki,öldükten  sonra  cennette  kimin  kime  ne  dediyi,hankı  görevi  verdiyi  meselesi  hint  tahayyülünün  aşıb  taşan  fantezisidir,enazı  buna  göre  ki,biz  dünya  insanları  ölmeyince  o  dünyada  neler  konuşultuğunu  asla  ve  asla  bilemeyiz.O  karmaşık  ve  saçmasapan  efsaneleri  dizib  koşanıar  da  bizlerden  birileri  olduğu  için  onların  ne  zamansa  kendi  aralarında  yaşayarak  günün  birinde  ölmüş  haman  o  “tecelli-insanları”  sonradan  tanrı  seviyyesine  yüceltmelerine,sadece  olarak,aşırı  sevgiden  doğan  bir  hastalık  gibi  bakabiliriz.Krişna  o  tecelli-avatarlardan  birisi,daha  doğrusu,sekizincisidir  ve  öldükten  sonra  Vişnu  ona  da  guya  tanrılık  makamı  vermiştir.O  da  ecel  saatine  kadar  insanlardan  birisi  olarak  insanlar  arasında  yaşamış,sevinende  sevinmiş,gülende  gülmüş,kederlenende  kederlenmiş,ağlayanda  ağlamış,acdığı  zaman  yemek  yemiş,su  isterken  su  içmiştir.Yani  anatomik-fizyolojik  bakımdan  dünya  insanlarından,Adem  evlatlarından  hiçbir  farkı  olmamıştır.İnsanlardan  birtek,hem  de  esas  farkı  buymuş  ki,göklerle  alakası  varıymış,göklerden  aldığı  sözleri  insanlara  iletirmiş.Biz  tekallahlılar  bu  tür  insanlara  nebi,rasul,peyğamber  diyoruz.Ama  hintlilerin  tasavvüründe  peyğamber  diye  bir  şey  yok.Bu  tür  göklerle  alakası  olanlara  tecelli,avatar  diyorlar.Ve  göklerle  alakaları  olduğu  için  de  bu  tür  insanlar  öldükten  sonra  onların  tanrı  mertebesine  yükselmelerine  inanarak  heykellerine  put  gibi  tapınırlar.

Krişnanın  heykelinin  diger  hint  putlarından  esas  farkı  onun  mutlaka  koyu-mavi,nadir  hallerde  ise  siyah  renkte  olmasıdır.Neden  mi?Cevab  çok  sadedir;onu  bir  zamanlar  sağlığındaca  görmüş  kadim  hintliler  evlatlarına,torunlarına  Krişnanın  derisinin  siyaha  yakın,hebeşlerin  rengi  gibi  koyu-mavi  renkte  olduğunu  bildirmişler.Ve  bin  yıllarca  bu  hakikat  nesillerden  nesillere  ötürülerek  günümüze  kadar  gelib  çıkmıştır.”Krişna”  sözünün  hint  dilinde,yani  sanskritcede  manası  da  “siyah”,” kara”  demektir.Ama  bu  sözün  tam  açılımı  böyledir  mi?Şüpheye  esas  veren  bu  ki,”Krişna”  siyah  demekmişse,o  halde  neden  heykeli  siyah  değil  de,koyu-mavi  renge  boyanıyormuş?Mavi  renge  kırmızı  renk  katmakla  siyaha  yakın  renk  almak  mümkün  ama,ne  kadar  o  katışığı  koyulaştırmağa  çalışsan  da  tam  siyah  renk  almak  mümkün  değil.Siyah  siyahtır  yani.

“Kelimenin  tam  açılımı”  derken  neyi  kastettiyimi  bir  örnekle  anlatayım.”Prometeus”  sözü  yunancada  “öngören,ileriyi  haber  veren”  anlamındadır.Ama hayır.Yunanca  o  kelimedeki  sadece  “mete”  “öngören,ileriyi  haber  veren”  demektir.Yani  peyğamber.O  halde  “pro”  ne  demek  oluyor?Tabii  ki  ilk  olarak  akıla  gelen  bu  oluyor  ki,eğer  “mete”  peyğamber  anlamındaysa,o  halde  “pro”  sözünde  de  onun  hankı  peyğamber  olduğu  bildirilmeli.”Prometeus,Zeus  efsaneleri  yunanların  mı?”  adlı  yazımda  esaslı  izahlarla  göstermişim  ki, “prometeus”  sözü  “Avraammete”,”İbrahimmete” sözlerinin  yunanca  tahrif  olmuş  formasıdır.”İbrahim  mete”,yani  İbrahim  peyğamber.

Eski  çağlardan  tarihe  mühürlenmiş  meşhur  insan,hayvan  ve  de  coğrafi  yer  adlarının  çoğunun  temelinde  türk  sözlerinin  olması  adamı,hakikaten  de,hayrete  getiriyor.Mesela,ilahinin  kudretinden  hazret  İsaya  benzetilmiş  İudanın  Yeruselimde  çarmıha  çekildiyi  tepenin  adının  tam  türkce  olması  kimsenin  aklına  gelmiyor.O  tepeliye  bu  günece  de  “Qolqofa”  diyorlar.Guya  ibraniceymiş,manası  da  “ot  bitmeyen  dazlak  yer”  demekmiş.Kardeşim,neden  ibraniceymiş?Dazlak  “kel  kafa”ya  derler  türkcede.Yani  “Qolqofa”  diye  acaib  hale  saldığınız  söz  bu  günün  türkcesinde  de  “Kel  Kafa”  demek  olmuyor  mu?Veya  Makedoniyalı  İskenderin  atının  adı  Boakefalis  imiş.Ruscada  çok  daha  acaib  hale  gelmiş;”Butsefal”  derler  ruslar.Yunancadan  tercümede  “inekbaşlı”  demekmiş.İskender  Mısırda  baş  kahinle  ikilikte  konuştuktan  sonra  kendisine  “Yupiterin  oğlu”  ünvanını  almıştı.Yupiter  de  ekin-biçin,mahsuldarlık  tanrısı  hisab  edildiyinden  ve  ekin-biçinin  remzi  de  öküz  olduğundan  kendi  başına  çift  boynuzlu  demir  debilqe  düzelttirmişdi.Atının  başında  da  böyle  debilqe  varıydı.Tabii  ki  savaş  meydanlarında  olduğunda.”İskenderin  boynuzu  var,boynuzu” masalı  da  buradan  kaynaklanmış,atına  da  buna  göre  “inekbaşlı”  demişler.Ama  “Boakefalis”  hakikaten  de,inekbaşlı  anlamında  mı?Ve  bu  söz  yunanca  mı?Kesinlikle  hayır.Hankı  kahraman  kendisine  kızğın  erkek  atları  bırakıb  da  dişi  at  götürür  ki,atını  boğaya  değil  de,ineye  benzetsinler?Ve  “boakefalis”  sözünün  içinde  de  “boa”  kelimesi  varken  neden  bu  kelime  tam  türkce  olarak  “boğakafalı”  değil  de,türkce olduğu  anlaşılmasın  diye  “inekbaşlı”  diye  tercüme  olunmalıdır?

Hint  halkının  tarihi  miladdan  önceki  üçüncü  binyıldan  öteye  gitmiyor.O  binyılın  başlarında  batı  taraftan  bir  çok  kabileler  gelib  Hindistan  yarımadasındakı  Sind  nehri  civarında  meskunlaşmışlar.Bunlar  İbrahim  peyğamber  zamanında  Ürdün-Filistin  civarından  kaçan  yevreylerdi.Sind  nehri  civarlarına  kendileriyle  İbrahim  peyğamber  ve  karısı  Sara  hakkındakı  bildiklerini,duyduklarını  da  getirmişlerdi  tabii  ki.Zamanca  artıb  çoğalarak  yarımadanın  içerilerine  yayılmışlar  ve  İbrahim-Sara  hakikatını  tahayyüllerince  tahrif  ederek  o  iki  tarihi  adamı  hayallerinde  Brahma-Sarasvati  adlı  tanrılara  dönüştürmüş  ve  heykellerini  yaparak  onlara  putlar  gibi  tapınmışlar.Brahma  göklerle  insanlar  arasında  alaka  kuran,göklerin  sözünü  insanlara  yetiren  bir  tanrıymış.Yani  artık  İbrahimi  bir  peyğamber  değil  de,Vişnunun  dünyadakı  tecellisi  gibi  kabüllenmeye  başlamışlardı.Yani  yevreylerin  Sind  nehri  civarına  yerleşmelerinden  ta  ari  ırktan  olan  tayfaların  yarımadaya  doluşmasına  kadarkı  bin  yıl  içinde  artık  onların  tasavvürlerinde  Vişnu-Brahma-Şiva  üçlüyünden  oluşan  trimurti  (üçlük)  denen  induizm  inancı  formalaşmışdı.İnsanın  iyisine,kahramanın  merhametlisine  “er”  dediyi  için  “ari”  adlanan,o  binyılların  en  savaşçı  ve  kültürlü  insanları  olan  türkler  Nuh  tufanından  geçen  dört  bin  yıl  içinde  Asyada  o  kadar  çoğalmışlardı  ki,hayvanlarına  yeni  otluk  yerler  aramak  umutuyla  zaman-zaman  Avrupaya  akın  ediyorlardı.Genellikce  hayvandarllıkla  meşğul  oldukları  için  kuraklık  geçen  yıllarda  türk  milleti  içine  sanki  velvele  düşüyordu.Otlukların  az  olduğu  yerlerle  işleri  olmazdı,hayvanları  aclıktan  kırılacaktı  güneşin  yaktığı  çimensiz  sehralarda.O  yüzden  öyle  otbitmez  yerlerde,yani  Ürdün-Filistin-Arabistan  gibi  yerlerde  genellikce  araplar  ve  yevreyler  yaşamağa  mahkum  idiler.Asyanın  doğusundan  ta  Avrupanın  batısına  kadar  ise  nerde  otluk,yeşillik  yerler  vardıysa,türk  tayfaları  sayısız  hayvan  sürüleriyle  gelib  o  yerlerde  çadırlarını,alaçıklarını  kururlardı.Hindistan  yarımadası  yeşillikler  diyarı  olsa  da  çok  sıcak  olduğundan  orayı  tercih  etmiyorlardı.Ama  miladdan  önce  ikibininci  yılın  başlarında  türklerin  sayısı  çoğalınca  ve  de  kuraklık  devamlı  olunca  yine  büyük  bir  akınla  bir  taraftan  Avrupaya,esasen  de  Apennin  ve  Balkan  yarımadalarına, diger  taraftan  da  Hindistan  yarımadasına  doluşuyorlar.Apennin  yarımadasına  gidenler  etrusklardı;ecdadları  olan  pelask (sak,iskit,skif  ve  sair) adlanan  türklerden  bin  yıllar  sonra  tekrar  büyük  bir  akınla  gelmişlerdi.Gelince  de  yarımadada  meşhur  “Etruriya”  devletini  kuruyorlar.Hindistan  yarımadasına  gelen  ariler  ise  induizm  inancında  olanları  kendi  itaatları  altına  alıyorlar.Onlar  kendileriyle  ilahi  kelamlar  toplusu  hisab  ettikleri  “Veda”ları  da  getirmişlerdi.Hem  harb,hem  de  kültür  bakımından  induizm  inancında  olanlardan  üstün  olduklarından  “Veda”ları  onların  induizmine  yerleştire  biliyorlar  ve  de  türk  dilini  yarımadada  birtek  hakim  dil  haline  getiriyorlar.Helelik  Krişnaizm  diye  bir  şey  yok  idi;onun  yarımadaya  gelmesine  hele  bin  yıl  varıydı.

Peki  nereden  gele  bilirdi  Krişnaizm?

Bu  soruya  Krişna  hakkındakı  karmaşık  efsaneler  içinde  bin  yılların  tozu  altında  kalmış  hakikat  zerrecikleri  yeterince  cevab  vermek  iktidarındadır.Akılla,mantıkla  düşünürsek  tabii  ki.Çünki  o  zerrecikler  Krişnanın  hayatındakı  en  önemli  hadiselerdir.Bakınız: Hükümdar  sarayına  yakın  bir  ailede  doğmuş,çocukluk  ve  genclik  yıllarında  flüt  çalan  bir  sığır  çobanı  olmuş  Krişna.Bir  çoban  kızıyla  evlenmiş.Yaşlı  zamanlarında  ise  halka  dini  nasihatler  vermeye  başlamıştır.Bunu  da  ayrıca  yazayım: siyah  tenli  birisiymiş.Burası  çok  önemli.Siyah  tenli.

Kimmiş  o  acaba?

Diyecekler  ki,dini  nasihatleri  herbir  dindar  verebilir.Bu  alametlerle  onu  peyğamberler  içinde  arayacak  olursak  bu  çok  ağır  bir  iş  olur.Çünki  “Bütün  peyğamberler  çocukluklarında  çoban  olmuşlar”  demiş  hazret  Muhammed.Saraya  yakın  ailede  doğmasına  gelince,İbrahim  peyğamber  de,kardeşi  oğlu  Lut  peyğamber  de  kabile  başçısı  ailesinde  dünyaya  gelmişler.Yüzersif  de  kabile  başçısı  olan  peyğamber  ailesinde  dünyaya  gelmiş.Süleyman  peyğamber  padişah  olan  Davud  peyğamberin  ailesinde  doğmuş.Ve  sair.Bütün  peyğamberler  de  çoban  olduktan  sonra  insanlara  dini  nasihatler  vermişler.Hangısı  olabilir  acaba?

Sabırlı  olunuz.Şimdi  o  hakikat  zerreciklerinden  daha  bir  kaçını  size  açıb  göstereyim.Eminim  ki,konunun  hangı  peyğamberden  gittiyini  derhal  anlayacaksınız.Ve  hayret  edeceksiniz  ki,neden  bu günece  böyle  son  derece  gerekli  ve  açık-aşikar  delillere  hiçkimse  dikkat  yetirmemiş.

Bakınız:  Krişnanın  Kamza  adlı  bir  emisi  varıymış.”İblisin  oğlu”  denilecek  kadar  zalim,kaniçen,kaddar  bir  hükümdar  imiş.Bir  gün  kahinler  ona  diyorlar  ki,kardeşinin  oğullarından  birisi  büyüdüyünde  seni  mahvedecek.Kamza  da  onlara  inanarak  kardeşini  öldürmek  istiyor.Kardeşi  canını  kurtarmak  için  yedi  oğlunu  ona  veriyor  ki,öldürsün.Gelecekte  Krişna  adlanacak  çocuk  doğduğunda  ise  onu  kıymıyor  vermeye,onun  yerine  Kamzaya  başka  bir  çocuk  veriyor,kendi  çocuğunu  ise  uzaklara  bir  çobanın  yanına  giderek ona  veriyor  ki,o  büyütsün.

Kahinlerin  sözüyle  gelecekte  öldürüleceyi  korkusundan  günahsız  çocukların  mahvedilmesini  emreden  hükümdar  hangı  peyğamberin  hayatıyla  bağlı  hikayelerde  geçiyor?

Evet,evet.Musa  peyğamberle  bağlı  hikayelerde.Firavunların  on  dokuzuncu  neslinin  en  meşhuru,Büyük  Mısır  firavunu  Ikinci  Ramzes (m.ö.1279-1213)  zamanında  olmuş  bu  vahşilik.Kahinler  ona  demişler  ki,yeni  doğmuş  yahudi  çocuklarından  birisi  seni  gelecekte  mahvedecek,o  da  emrediyor  ki,bu  yıl  doğmuş  bütün  yahudi  çocukları  mahvedilsin.Annesi  de  Musa  adlanacak  çocuğunu  bir  beşikte  Nil  nehrine  bırakıyor,firavunun  kızı  onu  sudan  çıkararak  saraya  getiriyor  ve  onu  evlatlığa  alıyor.(Krişnanın  saraya  yakın  ailede  doğması).Genclik  yıllarında  Mısır  caddelerinden  birisinde  bir  saray  adamını  yumrukla  vurarak  öldürüyor  ve  buna göre  firavunun  kazabından  korkarak  Mısırdan  kaçıyor  Ürdün-Filistin  civarına,çoban  dayısının  yanına.Orada  dayısının  kızıyla  evleniyor  ve  yedi  yıl  kayınatasının  çobanı  oluyor.(Krişnanın  flüt  çalan  sığır  çobanı  olması  ve  bir  çoban  kızıyla  evlenmesi).Sonra  Mısıra  geri  döndüyü  zaman  mukaddes  bir  yerde  Allah  ona  yanar  ağaçtan  seslenerek  onu  peyğamber  seçiyor.Ve  ondan  sonra  o,insanlara  dini  nasihatler  vermeye  başlıyor.(Krişnanın  çobanlıktan  sonra  dini  nasihatler  vermesi).

Bakınız,azizlerim,gelecekte  öldürüleceyi  korkusundan  çocukların  katledilmesini  emreden  hükümdar  yunanların  Zeusla  bağlı  hikayelerinde  de  var.Sadece,fark  bundadır  ki,yunan  efsanelerinde  kahinler  Zeusun  emisine  değil  de,babasına  böyle  haberdarlık  ediyorlar  ki,oğullarından  birisi  gelecekte  seni  mahvedecek.Baba  tanrı  da  bundan  korkarak  evlatları  doğduğunda  onları  yutuyor.Ama  Zeus  doğduğunda  onu  yutamıyor,çünki  onun  doğuşu  zamanına  az  kalınca  annesi  kocasından  gizlice  uzaklardakı  bir  mağaraya  gidiyor  ve  Zeus  o  mağarada  dünyaya  geliyor.Anne  yeni  doğmuş  çocuğu  o  civardakı  çobanların  himayesine  vererek  geri  dönüyor.

Bakınız,azizlerim,bir  tarafta,Balkanlarda  miladdan  önce  birinci  binyıllığın  başlanğıcında  yunan  halkı  formalaşmış,diger  tarafta,yine  haman  binyıllığın  başlanğıcında  Krişnaizm  diye  bir  dini  telim  yaranmıştır.Yunanlar  nerede,hintliler  nerede?Ama  her  iki  halkın  dini  inançlarının  esasını  teşkil  eden  hikayelerde  ne  kadar  da  benzerlik  var!Bu  benzerliyin  temelinde  her  iki  halktan  çok-çok  uzaklarda,Mısırda  yaşamış  Musa  peyğamberle  bağlı  hikaye  duruyor.Daha  acaib  budur  ki,bu  benzerlik  Musa  peyğamberden  de  iki  bin  yıl  öncelerden  İbrahim  peyğamberle  başlamıştır.Hazret  İbrahim  yunanlarda  Prometeusa,hintlilerde  ise  Brahmaya  dönüşmüştür.

Diye  bilirler  Zeus  ve  Prometeus  efsaneleri  Musa  peyğamberden  iki  bin  yıl  öncelerden  varıymışsa,Musa  peyğamberle  ilgili  hikayeler  Zeusa  nice  ait  edilebilirdi?

Azizlerim,efsaneler  varıydı  ama,şifahi  halde.Ağzdan  ağıza  geçerek.Yalnız  yunan  halkı  formalaşmağa  başladığında,yani  miladdan  önce  birinci  binyıllığın  başlarında  yunanlar  onları  yazıya  almışlar,yunan  facia  yazarları  o  efsaneler  esasında  o  çağların  mükemmel  eserlerini  yaratmışlar.Yani  artık  Musa  peyğamberle  bağlı  hikayeler  de  Balkanlara  yüzyıllardı  ki,yayılmışdı.Ve  yazarlar  da  Zeusla  bağlı  hikayelerin  dramatizmini  kuvvetlendirmek  için  Musa  peyğamberle  bağlı  bildiklerini  onun  çocukluğuna  ilave  etmişler.

Peki,durub-dururken  çok  sayıda  yevrey  kabilelerini  Ürdün-Filistin  civarından  İbrahim  peyğamber  zamanında  kuzey,kuzey  doğu  ve  doğu  istikametlerine,diger  tarafta  da  Mısıra  kaçmağa  ne  mecbur  etmişdi?

Ne  mi  mecbur  etmişdi?Bu  gün  herkesin  turistik  mekan  bildiyi  “Ölü  deniz”  dehşeti,benim  sevgili  kardeşlerim.Önce  Hazret  İbrahimin,sonra  da  kardeşi  oğlu  Lut  peyğamberin  misafiri  olmuş  üç  melek  Allahın  emriyle  Homorra,Sodom,Siqor,Adam  ve  Sevoim  adlı  beş  şehri vulkanlarla,depremlerle,göklerden  yağan  kükürtlü  sularla  bir  gecenin  içinde  öylesine  mahvetmişlerdi  ki,o  beş  şehrin  yerinde  Ölü  deniz  denen  çok  tuzlu  bir  deniz  yaranmışdı.Yalnızca  Lut  ve  iki  kızı  o  eşi-benzeri  olmayan  faciadan  meleklerin  yardımıyla  kurtulmuşdu.Facianın  sarsıntısı  öyle  büyükmüş  ki,o  civarda  yaşayanlar  kabileler  halinde  o  yerlerden  kaçmağa  başlamışlar.Sırada  hangı  şehirlerin  dağıtılacağı  varıydı  nereden  belli  olabilirdi?Kabilelerin  bir  kısmı  kuzeye-Balkanlara,bir  kısmı  Dicle-Fırat  civarına,bir  kısmı  da  doğu  taraflara,daha  uzaklara,Sind  nehri  kıyılarına  kaçmışlar.Yani  yevreyler  bundan  sonra  başlarına  gelebilecek  daha  nice  felaketlerden  kaçarak  emin-amanlıkta  yaşamak  için  amcaoğulları  hisab  ettikleri  savaşçı  türklere  sığınmışlardı.Balkanlardakı  türklerle  kaynayıb  karışmışlar  ve  ikibin  yıl  içinde  bu  kaynamadan  vahid  yunan  halkı  formalaşmıştır.Dicle-Fırat  civarındakı  şumer  türkleriyle  kaynayıb  karışmışlar,bu  kaynamadan  da  pehlevi-farslar  oluşmuştur.Sind  nehri  civarında  meskunlaşanlar  da  o  yerlere  akın  eden  ari  türklerle  kaynayıb  karışmış  ve  onlardan  da  hint  halkı  formalaşmıştır.

Yani  Sokratüsün  öğrencisi,Aristotelesin  öğretmeni  olmuş  Platon  boşuna  demiyormuş  yunan  halkının  ta  eskilerden  Mısır  ve  civarındakı  halklarla  çok  yakın  bağlarının  olduğunu.Pehlevilerin,yani  kadim  farsların  dilini  de  bu  günün  farsları  zorlukla  anlarlar,çünki  pehlevi  dili  ibraniceye  yakındır.

Ölü  Deniz  faciasından  kaçanlar  ne  kadar  uzaklara  gitseler  de  ana  topraklarıyla  alakalarını  bin  yıllarca  korumuşlar.Musa  peyğamber  Mısırdan  çıkardığı  yahudilerle  kırk  yıl  sehralarda  dolaşdıktan  sonra  Allahın  rahmetine  kavuşunca  kabilelerden  bir  kısmı  bu  bihude  dolaşmaktan  boğaza  yığılarak  bir  zamanlar  ecdadlarının  göç  ettikleri  o  uzak  topraklara  gitmişler.Ve  böylece  hem  Balkanlarda,hem  de  Hindistanda  İbrahim  peyğamber  hikayelerinden  sonra  bu  sefer  Musa  peyğamberle  bağlı  hikayeler  de  yayılmağa  başlamıştır.Yunanlar  Musa  peyğamberle  bağlı  hikayeleri  Zeus  efsaneleine  ilave  etmişler  ve  ilave  olarak  bu  hikayeler  esasında  dünyaca  meşhur  “Arqonavtlar”  eserini  yaratmışlar.Bu  eserdeki  baş  kahraman  Yasonun  yunan  tasavvüründeki  Musa  peyğamber  obrazı,onun  Afamant  adlı  ecdadının  ise  İbrahim  peyğamber  obrazı  olduğunu  “Efsanevi  Arqo  gemisinin  sırrı”  kitabımda  etraflı  açıklamışım.

Hindistanda  ise  hazret  Musa  ile  bağlı  hikayeler  esasında  induizmin  yanı  sıra  müstakil  bir  dini  inanç  hisab  edile  bilecek  “Krişnaizm”  adlı  yeni  bir  dini  telim  meydana  gelmiştir.Evet,evet.Asla  hayret  etmeyin.Bu  telimin  yaratıcısı  guya  Vişnunun  Hindistandakı  yeni  bir  tecellisi  ama,siyah  tenli  bir  hintli  imiş.Siyah  tenli  olduğu  için  de  adına  “Krişna”,yani  “siyah”  demişler.

Peki,adam  koskoca  dini  inanç  koymuş  gitmiş  bu  dünyadan,neden  adını  gizli  tutmuşsunuz?Neden  adını  değil  de  siyahlığını  öne  çekmişsiniz?Yahudi  çocukların  katline  ferman  veren  Ramzes  adlı  katil  hükümdarın  adını  Kamza  olarak  aslına  yakın  vermişsiniz,Musa  peyğamberin  kardeşi  ve  işlerinde  en  yakın  yardımçısı  olan  Arunun  adını  Krişnanın  akrabası  ve  işlerinde  en  yakın  yardımçısı  olan  Arcun  olarak  aslına  yakın  vermişsiniz  ama  baş  kahramanın  adını  bildirmek  istememişsiniz.Yüz  milyonlarla  insanı  kendi  dini  nasihatlarıyla  ışıklandıran  birisine  adıyla  değil  de  derisinin  siyahlığıyla  müracaat  etmek  onu  aşağılamak  demek  olmuyor  mu?

Ayıb  yani.Çok  ayıb.

Ama  adını  nice  açıklaya  bilirlerdi?”Musa”,”Moisey”  derlerse  demezlermi,yau  kardeşim,o  peyğamber  tekallahlılığın  tebliğiyle  meşğul  olmuş,putlara  tapınmağın  tebliğiyle  değil.O  halde  Krişnaizm  denen  şey  demek  ki,tekallahlılığın  tahrif  edildiği  yanlış  bir  telimdir,derlerdi.

Şimdi  gelelim  “Krişna”  sözünün  açılımına.Yarımadada  ari  ırktan  olanlar,yani  türkler  ve  tabii  ki  türk  dili  hakimiydi.O  zaman  “Krişna”  sözü  de  türkce  olmalı.

Evet.İlk  üç  harf  “kara”  sözünün  “kri”  halinde  tahrif  olunmuş  formasıdır.”Kri”  kara  demekmişse  sondakı  “şna”  harfleri  ne  bildiriyor?Bu  yerde  hatırlatayım  ki,Krişna  heykelleri  genellikce  siyah  değil  de,siyaha  yakın  renkte  boyanıyor.Yani  adam  kara  değil  de,karaya  yakın,karayanız,karabuğdayı  olmuş.Karaşın  imiş  yani,kardeşim.Karaşın.

Yani  Musa  peyğamber  gibi.O  hazret  de  siyah  olmamış.Karaşın  olmuş.Karaşın.Anlaya  biliyor  musun?

Krişnaizmin  mevcut  olduğu  bu  üç  bin  yıl  müddetinde  tam  türkce  olan  bu  “Karaşın” sözü  tahrif  olmuş  tabii  ki.Az  zaman  değil.Ama  iyi  ki,çok  değişmemiş.Sadece  “Karaşın”dan  “Krişna”ya  geçmiş.

O  kadar. O  da  bizim  şansımızdan.

Son

30  aralık  2019. Mirza  Hacıyev.