ZAMAN SENSİN-Selami ÖZKAN-

ZAMAN SENSİN

“Çocukken haftalar bana asırdı/Derken saat oldu, derken saniye.” (N.Fazıl)
İlkokulda mevsim ve zaman şeridimiz vardı duvarda. İlkbahar, yaz, sonbahar ve kış. Bir yıl 365 gün, on iki ay ve 52 hafta. Oradan oraya koşturan bizler takvim yaprakları hızlıca sağa sola savrulmaya başladığı anda öğrendik zamanı. İlkokul, ortaokul, lise; çarkına girmiştik artık zamanın. Ufalanıyordu haftalar ellerimizde; gurbet burçlarında dolaşırken. Hayatın yükü omzumuza binince maişet derdine düştük haliyle. Geçim etmemiz gerekti dünyayla. İhtiyaçlarımız vardı, tükenmez isteklerimiz. Biri bitiyor, diğeri başlıyor ve “Fesuphanallah” diyorduk.
Geceler gündüzleri yalın ayak, başı kabak kovalayadursun, gel seninle bir zaman yolculuğuna çıkalım. Yoldaşımız şairler, azığımız iki güzel söz olsun. “Geçsin günler, haftalar/Aylar, mevsimler, yıllar/Zaman sanki bir rüzgâr/Ve bir su gibi aksın.” diye yazmış Enis Behiç, tozlu deftere. “Zaman ki sonsuzdur/Bitmemiş şiirler gibidir/Bazı hüzünleri/Bazı nehirleri tutup anlatmak gibidir.” dizeleriyle dolaşsın bir göl kenarında İlhan Berk. “Zamanı oy, sesini sakla unutulmasın/Tarih düşür her yazdığının altına/Aynaya bak, yüzünü göm unutulmasın/Bir gün küllerin savrulur nasılsa.” değil mi Ahmet Erhan? “Günler geçer ve çalışır şafağın değirmeni/Kim bilebilir ki kimi neyi eskittiğini/Ben ne kadar önemserdim kendimi hay Allah/Sen ne kadar kumraldın aynalarda hay Allah/Gel bağışlayalım birbirimizi.”
Sana büyük bir sır söyleyeceğim: Zaman sensin.
Selami ÖZKAN