Ruhumuzun Rengi – Ayfer YÜREKLİ

Ruhumuzun renkler arasında gezdiğini söylesem ne dersiniz? Bazen yeşil, bazen mavi, bazen turuncu oluyoruz.

Doğduğumuzda bembeyaz bir ruhumuz var. Henüz herhangi bir duyguyla tanışıklığımız yok. Ama hepsi benliğimizde var. Beyaz bir sayfa gibiyiz ve hayatımız boyunca en çok hangi duygu/duyguları yaşamışsak, insanlara genel olarak o duygunun rengini yansıtıyoruz.

Eminim ki, hepimiz için bilinmezliğin rengi gridir. Nedenini, nasılını, sonucunu bilmediğimiz her şey bizi puslu manzaralara sürükler. Renkler silikleşir ve belirsizlikler grisi ortaya çıkar.

Yanakları al al eden duygularda ise kendimizi kırmızının göbeğinde buluruz. Bazen aşktan, bazen utançtan, bazen öfkeden -o en şiddetli duygulardan- ruhumuz öyle bir kırmızıya bürünür ki bedenimize de yansır ve ancak kendinin tam zıddı olan yeşilde huzur bulur. Huzurla sarılan kollarda dinlenir aşığın gönlü, öfkenin şiddeti, utancın mahcubiyeti. Aynı kırmızıyla yeşilin birbirini dengelediği gibi.

Neşe de kırmızıdan çok uzakta değildir. Bulaşıcı muzip bir gülümseme ile turuncuya büründürüyor ruhumuzu. Kışın ortasında buz mavisine inat tezgahlarda yer alan portakallar, mandalinalar gibi dursa da zıtların çekimi olsa gerek, en çok mavi bir sakinliğin yanında gösterir kendini.

Gökyüzünün, denizlerin bir nevi sonsuzluğun rengi, kızıl duygularla karışmasın mı? Mor bu karışımın rengidir. Yoğun duyguları hisseden ama onları belli etmeyecek kadar snop olabilenlerin rengi. İçimde kızıl yangınlar koparken onları mavi sulara hapsediyorum; kan kustum, kızılcık şerbeti içtim der gibi.

Ve siyah… Benliğimizin en gizemli yanı. Kara kutumuz. Bildiğimiz, hissettiğimiz, kendimize sakladığımız duygu sandığı gibi. Hayatı, her türlü duyguyu özümsemiş gibi. Siyah gibi. Güvenli, kontrollü ve alabildiğine renkli.

Renkler ve duygularımız… Bazen turuncuyuz, bazen siyah gibi biz bize… Bazen griliklerin ardındaki perde gibi ruhumuz, bazen kıpkırmızı dolu dizgin…

Sizin ruhunuz bugün ne renk?