İlahi Bir Güzellik Mengen – Öznur Çetin Özcan

İlahi Bir Güzellik Mengen 

Günlerden bir gün iş mesaisi sonrası eve giderken etrafı temaşa etmeye ve anda kalmaya çalışarak yürüyorum. Hemen alt geçit çıkışında, yan taraftaki apartman dairesinin balkonuna asılmış bir rüzgar gülü var. Rüzgar yavaş yavaş estikçe o ince tınılı, tatlı çınlamalarını duyuruyor. Yoluma devam ederken bu güzel çınlamalar eşliğinde mavi gökyüzünü ve bulutları inceliyorum. Şükürler olsun ki gökyüzü hala hepimizin. Henüz gökyüzü çıkarlar için alınamadı veya satılamadı. Eve mesafe olarak yakınlaşırken yolun hemen kenarında bir ağacım var. Her gün o ağacın yanına geldiğimde biraz önünde bekler, onu izler ve dinlerim. Çok güzel ve büyük bir ağaç o. Yaz ve kış mevsimi dahil yaprakları hiç dökülmüyor ve her daim dolgun yapraklarının içinde görünmeyen onlarca kuş cıvıldıyor. Kuş cıvıltılarını dinlerken, ilk bahar mevsiminin gelişi gibi canlılık veren bir an hissediyorum. Fakat bugün bağ kurduğum ağacımın önüne geldiğimde onu göremedim. Orada büyük bir alana, kocaman bir rezidans yapacakları için o güzel ağacı kesmişler. Hüzünlü bir duygu hissettim o anda. Kuşların onda dinlenip cıvıldaştığı alanı, gölgesinin verdiği serinliği, sağladığı oksijeni, yılların emeğini bir günde yok etmişler. Artık her varlığa güzellikler katan ağacım yok. O yoldan her geçtiğimde onun eksikliğini hissedeceğim. Bu nedenle İstanbul ‘un zamanla beton yığınları haline dönüşmesi bana insanların nefsi emmâre seviyesini hatırlatıyor.

Sonraki haftalarda ise güzel memleketime gittim. Mengen’de doğa insan nefsinin en alt biriminin henüz etkisine girmemiş bir halde. Burada bir çok yerde cennetin yansımasını hissedebiliyoruz. Gökyüzünün maviliği ile dağların ve ağaçların birleşmesinin güzel görüntüsü her yerde. Cennetin, Mengen’ in bu doğal haline benzer bir yer olduğunu zannediyorum. Yani insanın nefis kötülüğünün henüz oraya değmediği, hatta nefsin hiç olmadığı bir yer. Sanıyorum ki nefs hiç olmasaydı, insanın kendi içinde yücelttiği değer anlaşılamazdı. Kendi iç dünyasına yolculuk yaparak tekamül etmiş, yüksek mertebeli bir nefs ne kadar güzel durur insan ruhunda. O kişinin önce kendisine, sonrada çevresine ışık saçmasına vesile olur.

İstanbul gibi kalabalık ve büyük bir şehirde yaşadığımız içinde Mengen’ e gelmek bize güzel hissettiyor. Çocukluğum, ailem, insan ruhuna ait gerçeklik olan bu güzel doğa var. Mengen gibi doğal bir yerleşim alanının, memleket olarak bize nasip olmasının değerini yaşım ilerledikçe daha çok idrak ediyorum. Dallarımız savrulsa da başka şehirlere, köklerimiz hep orada. Anılarımız, hala çok güzel hissettiğimiz anlarımız..

İstanbul aslında maneviyatı yüksek ve değerli şehir , farklı bir enerjisi var. Fakat son yirmi yılda hızla gerçekleşen her yerdeki betonlaşmadan oldukça rahatsızım. O güzel ağacımın yerine yapılan o beton yığını rezidansa baktıkça iyi hisler ile hatırlayamayacağım orayı. Biz insanlar çok tuhafız gerçekten. Kendi geleceğimizi anlık çıkarlarımız için yok ediyoruz. İnsanın kendisine sorması gereken en önemli sorulardan biri bence şu soru. “Ben bu dünyadan geçerken kendimde, insanlarda, doğada ve bütün varlıkta nasıl izler bırakıyorum ?”.

Mengen gibi ilahi bir güzelliği korumayı ve yaşatmayı tercih edebiliriz. İstanbul gibi yarı betonlaşmış bir şehire ise daha da çok zarar vermeyebiliriz. Bir çok önlem biz insanların elinde.  Bir insan tekâmül yolculuğunu idrak olarak hayvanlardan daha aşağıya çekebiliyor, tam tersi çok da yüceltebiliyor ruhunu. Elbette kusurluyuz, mükemmel olamayacağız ama elimizden geleni yaptık diyebilmenin huzuru bence hiç bir maddi gelirin verdiği geçiçi hazlar gibi bir his olmayacak.

Güzel memleketime sevgilerimle, her varlıkta güzel izler bırakabilmek dileğiyle..

Öznur Çetin Özcan

07.04.2023