“KANAMASIN ARTIK” – Sinan GÖKDEMİR

“KANAMASIN ARTIK”

Kaleme alışık bir el, doğruya sadık bir yürek..
Yıllar bizim için eriyip giderken, çizgimiz bu oldu.
Öylede sürüklenip gider! Sel gider, kumu kalır misali..
Unutmuşum yazmayı.. Biliyorum, karmakarışık olacak yıllar sonra yazmak. Affola.. Lakin bir çıban gibi birikti anılar. Ha patladı ha patlayacak.
Uzun lafın kısası, cennet mekan abim, dostum Foto Hüseyin Varlık’ın, iki güzeli, Merve, Varol evlatlarımız. Abi yaz, amca yaz artık, bir yandan Sonat, yaz be usta, derlerken, yaram hep kanıyordu! Yamamak bir yara, hem de kanayan bir yara Varolum dediğimde, elimiz gönlümüz değmiş yürek, kestirip attı, “kanamasın artık yahu” deyiverdi. Anında irkildim.. Hala umut var umut aşıladıklarımızda, sende neden yok? dedim.
Ve bu yarayı sarmak için, yine kalem elimizde, doğru yüreğimizde çıktık yola. Hayır ola..

Kaç iyi insan kaldı Ankara’da diye bir yazı okudum. Aldı götürdü beni. Kaç kere okudum bilemiyorum. Empati yaptım.
Kaç iyi insan kaldı Mengen’de dedim. Birçoğu beyaz atlara binip gittiler. Bizim at ne renk, ne zaman gelecek, bilemiyoruz. Kumsalda kürek çekiyor, kulaç atıp duruyoruz. Evlatlarımdan razıyım. Allah’ta onlardan razı olsun. Kırgın olduklarım yok desem yalan olmaz, belki ufak tefek; ama onlar da hayat çabamızın tuzu biberidir. Pide canımız çekse çorbaya sarıldık, pideyi elde etmek için çalmadık çırpmadık. Yediysek cebimizden, harcadıysak ömrümüzden harcadık.

Gidenleri yazayım desem sayfalar yetmeyecek, kalanlar daha az.. Bu sayfa yeter mi bilmem, yettiği yere kadar o zaman.
Servet abim, şans dağıtarak geçen ömründe, şans bulmak için, gelip iddia bayiinin önünde beni buluyor. Ne kadar şanslıymış aslında. Benim gibi fazlası için mücadele etmeyen, bir kardeşine denk geliyor. Parayla işi olmayanlar, kovalayacak bir umut kalmayan bu ülkede, oyunun, yaşamın, dalgasını geçerek kendilerini avutuyorlar.
Olsun be. Hayallerimizi satmadık. Bir çarık, lastik askılı bir kısa pantolonun hayali de büyüktü bizim için. En azından onurlu bir hayaldi.
Hayallerimizi çaldılar. Halbuki önceleri aç karnını doyurmak için ekmek çalanları gördük biz. Bir ekmek uzattık hep bu durumda olanlara. Yolda o elleri hep hissettik. Ne oldu bize? Ne ara, kocaman ülkenin bitmek, tükenmek bilmeyen nimetlerini yok sayarak, milyonları toprağa gömdük. At artık ölü toprağını üstünden yahu. Yada!..

Sahi bu yazı dede olarak ilk yazım. Son mudur bilmem. Gelirse devamı, çok güzel hatıralarla gelecek.

“Kanamasın artık”

Yüreğinizden sevgiler, yüzünüzden gülücükler eksik olmasın -sevgiyle kalın-

Sinan GÖKDEMİR