MEKÂNI GÜZELLEŞTİREN

MEKÂNI GÜZELLEŞTİREN (İbrahim Kenger’e) “Şerefü’l mekân bil-mekîn.” (Mekânın şerefi orayı şereflendiren iledir.) Yollarımız bir pansiyon odasında kesişmişti seninle. Türkiye’nin en doğusunda selamlıyordu güneş bizleri. Odaya girişin, etrafı şöyle inceden süzüşün hâlâ gözümün önünde. Kim bilir hangi rüzgâr savurmuştu seni bu dağ kente? “Maraşlıyım.” demiştin. Sütçü İmam diyarından kopup gelmiştin. Geçirmiş miydim içimden Han Duvarları’nı: “Garibim namıma Kerem diyorlar/Aslımı el almış haram diyorlar/Hastayım derdime verem diyorlar/Maraşlı Şeyhoğlu Satılmışım ben.” Çabuk kaynaşmıştık seninle hatta o kadar çok ortak nokta bulmuştuk ki hemen. Herkes gibi değildik biz, çocuk saffetimizi kaybetmemiştik henüz. Okuyup yazıyorduk çevremize, yaşananlara inat. Şiir akşamlarımızı nasıl anlatsak eksik kalır bir şeyler. Eser Gökay’ın eşsiz yorumunu aşk ile defalarca dinlerdik: “Gece bir tabut gibi çöker omuzlarıma/Bir ölünün iç çekmesi olur rüzgâr/Hüzünle düşünürüm uzaktaki bir evi/Yıldızlar sayılmaz, hasret uzakta/Hasreti bir ben bilirim.” Eşyanın ruhuna nüfuz eden inceliğin takdire şayandı doğrusu aziz dostum. Minicik odamızı “Huzur Sığınağı” haline getiren de bizim çabamızdı. Uzun yürüyüşlerimizi ne kar ne de yağmur sekteye uğratabildi. Başımızı alıp bir tepeye ulaştık mı nasıl da sıyrılırdık şehrin karmaşasından. Bu dünya bize göre değildi her fırsatta dillendirdiğimiz gibi. “İnsanlar kıyıcıydılar, kitaplara kaçtık.” Modern zaman seyyahları gibi adım adım dolaştığımız bu şehre ne çok şey katmıştık gönlümüzden. “Ben senin gibi olamıyorum reis, benimseyemiyorum buraları.” derdin haklı olarak. Sebepleri sıralardım ben de sanki sevginin nedene ihtiyacı varmış gibi. Şimdi senden uzaklarda nasıl da özlüyorum birlikte geçirdiğimiz vakitleri. Yaralarımızı sağaltan şiirle kulaklarını çınlatıyorum: “Hayat zamanda iz bırakmaz/Bir boşluğa düşersin bir boşluktan/Birikip yeniden sıçramak için/Elde var hüzün.”