Mengen… Adil GÜRKAN

Mengen.

İçimdeki bütün değerlerin, merhametin, sevginin, saygının tohumlarının hücrelerime ekildiği yer.
Benim kutsal toprağım.
Çocukluktan gençliğe giden yolculuğumuz boyunca bütün savrulmalarımızda bizi tutup kaldıran dedelerimiz, ninelerimiz vardı. Zaman nehrinin kıyısında önce onları uğurladım.

Sonra Amcalarımız, Dayılarımız, Teyzelerimiz, Yengelerimiz, Ağabeylerimiz, Ablalarımız vardı.
Karnımızın açlığını bakışımızdan anlayan ve bize yemek vermeyi ibadet gibi yapan. Kişiliğimizin sevgi ve merhamet açlığını gidermek için her şeyi yapan büyüklerimiz.

Zaman nehrinin kıyısında onları da uğurladım.
Arkadaşlarım var. Nefes almayı. Sevmeyi. Üzülmeyi. Ayağa kalkmayı. Hayat ile yar ve yaran olmayı birlikte öğrendiğimiz.

Şimdi Zaman nehrinin kıyısında birer birer onları uğurluyorum.
Her gün bir arkadaşımın, ağabeyimin, amcamın, teyzemin yengemin nöbeti bitirip, varlık le yokluk arası o bilmeceye göç ettiğini duyuyorum.

Dedelerimin, Ninelerimin, Amcalarımın, Yengelerimin, Teyzelerimin, Ağabeylerimin yanına, İyi bilirdik ve Helal olsun dileklerimi sevecen birer rehber gibi kattım. Ruhları şadolsun.

Ben hala o zaman nehrinin kıyısında gelen geçen ve kaybolanları anlamsız bakışlarla izliyorum.