PROMETEUS, ZEUS EFSANELERİ YUNANLARIN MI? ikinci bölüm

   PROMETEUS, ZEUS  EFSANELERİ  YUNANLARIN  MI?

( 5500   YILLIK   SIRRI   AÇIYORUM )

ikinci  bölüm

Allahü -Teala   hazreti   İbrahime   ve   ondan    türeyecek   nesillere   Mısırdan    Ferat   ırmağı   arasına   kadar   olan   geniş, bereketli   toprakları   vaat   etmişdi   ama, onun   evladı   yok   idi. Buna   gore   de   Sara   hanımın   razılığıyla   hazreti  İbrahim   kenizi   Hacerle   evleniyor   ve   ondan   bir   oğlu   dünyaya   geliyor.  İsmail  adı  veriyor   ona.  Bu   zaman   hazret   İbrahimin   86   yaşı   vardı.

Haman   bu   zamanlarda   Elam   padişahı   Kedor   Laomer   hükmü   altına   aldığı   bir   kaç   hükümdarla   Dicle – Ferat   ırmakları   arasından   batıya, İordan   çöllüklerine   hücum   ederek   Lutun   yaşadığı   Sodom   şeherine   kadar   geliyor, şehri   alıyor, çok   sayıda   esir, var – devlet  yığarak   geri   dönüyor. Hazreti   İbrahim   bu   haberi   alınca  kendi   318   hizmetçilerini   toplayarak   onların   ardınca   gidiyor  ve   savaşarak  Lut  ailesini   ve   onun   var – devletini  Elam  padişahından  kurtarıyor. Hazreti   İbrahim   bu   savaşla   da  şöhretleniyor. Şalem  (şimdiki  Yeruselim)  şehrinin   hakimi   ona   hayır – dua  veriyor.

          Elam   devleti   şimdiki  İranın   güney – batısında, Fars  körfezinin   kuzeyinde, şumer  topraklarının   komşuluğunda   kudretli   bir  devlet  idi. Ahalisi   Orta   Asyadan   gelmiş  Yafəetoğulları   idi, yani   şumer   türkleriyle   bir   soydan   idiler   ve   şumer   alfabesiyle   şumer   dilinde   de  yazıyorlarmış. Elamın   üçden   iki   hissesi   yüksek   dağlık   yerler  idi   diye   binyıllar   boyunca   alınmaz   kale   gibi   ayakta   dura   bilmişti. Elamlılar  şumerlerle   devamlı   savaşıyorlardı, muhtelif   zamanlarda   şumerlerin   bir   çok   şehirlerini   dağıtmış, topraklarının  çok  hissesine   sahiplenmişlerdi. Yalnız   miladdan   once   640 -cı   yılda   Assuriya   padişahı   Elamın   varlığına   son   vermişti. Böyle   kudretli   devletin   ordusunu   318   hizmetçiden   oluşan   desteyle   mağlüp   etmek   biraz   acaip   geliyor  tabii  ki, ama   ola   bilsin   bu   deste   Elam   ordusunun   geride   kalmış   bir   kısmına   hücum   etmişti, Lut   da   ailesiyle   haman   o   küçük   askeri   hissenin    nezaretindeymiş.

           Lut   ailesinin   yaşadığı   Sodom   şeherinin   etrafında   daha   4   şehir   varmış : Homorra, Siqor, Adam   ve   Sevoim. Bir   müddet   once   Elam   padişahı   Kedor   Laomer   o   şehirleri   itaat   altına   almışdı   ama  Lut   ailesiyle   Sodomda   yaşadığı   zamanlarda   o   şehirlerde   Elam   hakimiyyetine   karşı   isyan   kalkmıştı.  Elam   padişahı   da   o   şehirlere   ceza   vermek   için   yürüşe   çıkmıştı.

Şimdi   ise   tam   dikkatle   dinleyin   beni,  azizlerim. Aksi   halde   bir   şey  anlayamazsınız.

           Bu   hadisenin   üstünden   13   yıl   geçiyor. Hacer   hanımdan   olan   oğulun   artık   13   yaşı   var. İsmailin. Dört   bin   yıl   sonra   alemlere   rahmet   olarak   gönderilecek   Rasulillah   bu   oğulun   soyundan   gelecek. Hazreti   İbrahim   99  yaşındadır, Sara   hanım   89   yaşında. Bir   gün   Allahü -Teala   hazreti   İbrahime   diyor   ki, vaat   etdiğim   toprakları   İsmailden   türeyecek   nesiller   için   değildir, Ben   sana   bir  oğul    vereceğim,  ondan   türeyecek   insanlar   bütün   Yer   yüzünü   bürüyecekler, Msısrdan   Ferat   ırmağına   kadar   olan   topraklar   onların   Kıyamete   kadar   toprakları   olacak, gökteki   yıldızların   sayı   kadar   çok   olacak   ondan   türeyecek   insanlar. O   insanların   nişanesi   sünnet   olmaları   olacak. Her   bir   oğlan   çocuğu   doğduktan   sonra   sekizinci   gününde   sünnet   edilmelidir. Hazreti   İbrahim   Ona   yalvarıyor  ki,  bu   ihtiyar   yaşlarımda   oğula   sahiplenmem   için   mümkünse   bir   alamet   göstersin.  Onda   Allahü -Teala   emr   ediyor   ki, üçyaşar   keçi, üçyaşar   koç, bir   de   güverçin   kessin, etleri   iki   yere   ayırsın.

           Evet. Hazreti   İbrahim   onları   kesiyor, iki   kısma   ayırıyor  ve   biribirilerinden   aralı   olmakla   çadırın    önündece   yere   koyuyor, kendisi   ise   çöl   hayvanları   kurbanlık   etleri    dağıtmasınlar   diye   bütün   gece   onların   yanındaca   oturuyor   görsün   ne   olacak. Sabaha   yakın   birdence   her   tarafı   katı   duman   ve   zulmet   bürüyor, ardınca   da   iki   kısma   ayrılmış   etlerin   arasında   çok   gür   bir   alev   ve   tüstü   peyda   oluyor.

           Tabii   ki, hiç   bir   yerdence   alev   ve   tüstünün   peyda   olması   ilahi   alamettir.  Ama   burada   ne   mana   vardır? İki   kısma   ayrılarak   koyulmuş   etlerin   arasından   alev   ve   tüstü   geçti, bitti   mi?

           Mana   belli   değil. Tevratta   bu   barede   hiç   bir   şey   yoktur. Eğer  bu   hadisedeki   hikmet   hiçbir   yerden   alevin   ve   tüstünün   peyda   olmasındadırsa   üçyaşar   keçinin, üçyaşar   koçun,  güverçinin   bu   işle   ne   alakası   var? Bunlar   olmadan   da   alev   ve   tüstü   hiçbir   yerdence   çıkamaz   mıydı?

            Hayret   bir   şey!  Ne   kadar   inanılmaz   olsa   da   yalnız  ve   yalnız   Prometeus   efsanesinde   bu   hadisenin   manasını   bulmak   mümkündür.  Fikir  verin:  diyor   ki, Prometeus   Zeusu   aldatmak   için     kurbanlık   hayvanın   etini   bir   çuvala, yağını   ve   kemiklerini   ise   diğer   çuvala   koyuyor, Zeus   yıldırımla   kemikler, yağlar   olan   çuvalı   vurarak   yakıyor, yani    onun   kısmetine   yemeğe   yararsız   olan   çuval   düşüyor.                     

             Eveeet!  Artık   mesele   aydındır. Demek, Allahü -Teala   hazreti  İnrahime   emr   etmiş   ki, üçyaşar   keçinin, koçun   ve   güverçinin   etlerini   bir   çuvala, yararsız   hisselerini   ise   başka   çuvala   koy. Sabah   açılıncaya   yakın   ilahi   alev   kurbanlıkların   yararsız   hisseleri   koyulmuş   çuvalı   yakıyor.  Yani   Allahü -Teala   Kendisi   kurbanlığın   o   hissesini   “kabül   ediyor”   ki,  o   zamandan    itibaren   insanlara   kurbanlığın   eti   kalsın, Nuh   peyğamberden   gelen   kuralın   aksine   olarak   hayvanın   hepsini   ateşe   vermekle   yok   etmesinler, ihtiyacı   olanlara, yetimlere, fakirlere   dağıtsınlar.
Bu   hadiseden   bin   yıllar   sonra    Balkanlara   doluşan   yahidilerin   cahillerinin   hafızalarında   hadisenin   kendisi   kalmışsa   da, kurbanlığın   iki   kısma   ayrılmasında    kendi   tabiatlarındakı   gibi   hilekarlık   görmüşler : guya   Kainatı   idare   eden   hisap   ettikleri    Zeus   ikice   çuvalla   ahmakcasına   aldatılmıştır.

            Ama   hiç   bir  esasları   yokmuşsa   neden   böyle   bir   şey   akıllarına   gelir   miydi?  Bunda   hilekarlık   görmeğe   onları   ne   mecbur   etmişti?  Ve   diyorlr   ki, Zeus   buna   gore   Prometeusa   çok   kazaplanmış, buna   göre   onu   Kafkasya   dağlarında   zincirlemiştir

           İbrahim   peyğamber   dağda   zincirlenmiş  mi? Hayır. Şumerlerin   Ur   şehrinde   yaşadığı   zamanlarda   putları   kırdığına   göre   eli – kolu   bağlanarak   ateşe   atılmıştı. Vessalam.  Ve   bu   kurbanlık   hadisesi   zamanı   onun   şumerleri   terk   etmesinden   artıq   25  yıl   geçiyordu.

          Zeus   kazaplanmış   olsaydı,  tabii  ki,  yıldırımlar  göndermeliydi, göklerden   od – alev   yağdırmalıydı. İki   kısma   ayrılmış   kurbanlık   hadisesinden   sonra   böyle   bir   felaket   gelmiş   mi   göklerden?

          Ama… Gelmiş, azizlerim.  Tabii   ki   gelmiş. Hem   de   göklerden   öyle   dehşetli, öyle   acımasız   bir   felaket   gelmiş   ki,  o   felaketin   sarsıntısı   uzun   zaman   yalnız   o   civarda   yaşayanları   değil, bütün   beşeriyyeti   korku   içinde   tutmuştur. Şimdiki   İordaniyadakı   dünyanın   en   tuzlu  denizi   olan   Ölü   Deniz   o   zaman    mevcut   değildi, onun   yerinde   birisinde   Lutun   kendi   ailesiyle   yaşadığı   beş   büyük   şehir   vardı.  Göklerden   yağan   od   ve   kükürd   yağışı, pişmiş   gil   parçaları   o   beş     şehri   bir   gecenin   içindece   dağıtmış,  yerlə   yeksan   etmişti. O   beş     şehrin   yerinde   sabaha   yakın   büyük   tuzlu   bir   göl   yaranmıştı. Adına   Ölü   Deniz   demişler, tarihde   de   bu   adla   kalmıştı.  Tabii  ki,, çok   tuzlu  suda   hayat   olmaz, ”ölü”  sözü   buradandır   diyebilirler. Ama   o   gölün   yarandığı   zamanların   insanları   o   suların    altında   beş   büyük   şehrin   büyüklü – küçüklü, erkekli – kadınlı   bütün   ahalisinin   birce   gecenin    içindece   diri – diri   gömüldüğünü   güzel   biliyorlardı, ona   göre   de   ”Ölü   deniz”  yerine   “Ölüler   denizi”   çok   daha   uyğun   geliyor   adına.

            O   zaman   adamlar, tabii   ki,  bu   son   derece   dehşetli   hadisenin   sebebini   araştırmak   istemişler. Çok   sonralar   Balkanlarda   “Prometeus”   efsanesinin   yaranması   bunu   sübut   ediyor   ki, felaket   zamanının   adamları   o   dehşeti    hiç   de   tabii   hadise   hisap   etmemişler. Tabii   ki, efsanede   çokallahlılık   tebliğ   edildiğine   göre   bu   şüphesizdir   ki, efsane   cahiller   tarafından   yaratılmış   ve   binyıllıklar   boyunca   ağızdan –ağıza   geçerek   Balkan   yarımadasına    gelip   çıkmıştır ;  cahil   olduklarına   gore   de   o   büyük   felaketden   bir  kaç  gün  once   hazreti   İbrahimin   kurbanlık   eti   iki   kısma   ayırmasında   büyük   hilekarlık   görmüşler. Madem   ki   Prometeus   Zeusu   aldatmıştır, demek, Zeus   kazaplanmalıdır. Zevs   ise   kazaplanınca, tabii   ki, yıldırımlarla   çarpar, göklerden   od – alev   yağdırar.

           Aslında   ise   ehvalat   böyle   olmuştur.  ”İki   kısma   bölünmüş   et”   hadisesinden   bir   kaç   gün   sonraymış. Çok  sıcak  bir  gün  imiş, hazreti   İbrahim   çadırının   önünde   bir   ağacın   kölgesinde   oturarak   dinleniyormuş. Bir  de  görüyor  ki, üç  kişi   ona   taraf   geliyor. Geyimlerinden, kıyafetlerinden   hiç   çöl   adamlarına, ümumiyyetce, o  yerlerin   ve   o   zamanın   adamlarına   benzemiyorlarmış. Həzreti   İbrahim  çok   misafir   seven   insanmış, misafirsiz   sofraya   oturduğu   günü   ömründen    hisap   etmezmiş. Yerinden   kalkarak   tanımadığı   o   üç   kişiyle   selamlaşıyor, onları   sofrasına    davet   ediyor. Hizmetçiler  yiyecek – içecek   getiriyorlar. Misafirler   sofraya   ellerini   uzatmadıklarında   hazreti   İbrahim   telaş   geçiriyor.  Onda   misafirler   Allahü -Tealanın   melekleri   olduklarını   bildiriyorlar. Bir   yıldan   sonra   Sara   hanımın   bir  oğul   dünyaya   getireceği   müjdesini   veriyorlar. Sara   hanımın   o   zaman   89 yaşı   varmış, işittiklerine   inanmayarak   gülüyor   ki, “bu   ihtiyar   yaşımda   çocuğum   olacaq   mı?”  Melekler   diyorlar   bu, Allahü -Teala   için   çok – çok   kolay   bir  iştir. Sonra   melekler   gelişlerinin   asıl   maksatını   bildiriyorlar,  diyorlar   ki, Sodom   ve   Homorra   şehirlerinin   adamları   hadlerini   aşmışlar, yollarını   azmışlar, orada   ahlaksızlık, zalimlik  vardır, erkekler   kadınları   burakarak   erkeklerle   yatıp   kalkıyorlar, biz   oraya   gitmeliyiz, çünki   oradakıların   eceli   yetmiştir   artık, şehrin   altını   üstüne   çevireceğiz. Hazreti  İbrahim   ne   kadar  yalvarıyorsa   ki, böyle  iş  yapmasınlar, günahsızlar   da   var   herhalde   o   şehirlerde, onlar   da kırılacaklar, melekler   diyorlar   bu   bizlik   değil, Allahü -Tealanın   emridir, biz, sadece, icraçılarız. Hankı   adamın   başına   hankı   taş, hankısının  başına   pişmiş   gil   parçası   düşmeliyse   hepsi   artık   göklerde  incelenerek   halledilmiştir.

           Ve   melekler   onun   yanından   ayrılarak   Sodom   şehrine   gidiyorlar. Hazreti   İbrahim   bu   şehirde   kardeşi   oğlunun   yaşadığını   da   onlara   demişti, onlar   da   emin   etmişlerdi   ki, Allahü -Teala   senin   hatırına   ona   dokunmayın   dedi   bize. Lut   şehir   kapısının   önünde   oturduğundan   üç   yabançı   kişini   ilk   görenlerden   oluyor, onları   evine   misafir   davet   ediyor.

           Lut   ve   misafirleri   eve   yenice   giriyorlar, bir   de   bakıyorlar   ki, şehrin   belki   de   bütün   erkekleri   evin    önüne   toplaşmışlar. Lut   dışarı çıkıyor   görsün   ne   haberdi, cemaat    diyor   seninle   gelen   o   üç   yakışıklı   adamı   bize   ver, onlarla    sevişelim. Lut   ne   kadar   yalvarıyorsa   ki, onlar   benim    misafirlerimdi, böyle   şeyler   konuşmayın, Allaha   xoş   gitmez, cemaat   aksine, gittikce   hevese   geliyor, kızıyor   ki,  kendi   hoşunla   onları   bize   vermezsin    kapıyı   kırarak   zorla   içeri   gireceğiz. Onda   ne   yapacağını   bilemeğen    Lut   içeri   giriyor   ve   kapıyı   kapatıyor. Cemaatın   ona   ne   dediğini   işitmiş   misafirler   yalnız   bu   zaman    ona   melekler   olduklarını, bu   şehire   bak   böyle   emelleri   yüzünden   ceza   vermeğe   geldiklerini    söylüyorlar   ve    diyorlar   ki, asla   ve   asla   korkma, onlar   ne   bize,  ne   de   senin   ailene   hiç   bir   zarar   veremezler, biz   öyle   yapacağız   ki, onlar   sizi   göremeyecekler, sakince   onların    aralarından    geçerek   gideceksiniz, aileni   de   götür   zaman   kaybetmeden   uzaklaş   bu   şehirden, o   yakındakı   dağa   kalk, birazdan   dağıtacağız   bu   şehirleri,  izleri – tozları   bile   kalmayacak. Lut   diyor   Allahı   seversiniz,  ben   ailemle   o   dağa   nice   kalkabilirim, hem  de   bu   gece   zamanı, izin   veriniz   o   aralıdakı   Siqor   şehrine   gideyim. Melekler   diyorlar   git   ama,  bil   ki   biz   bütün    bu   beş   şehri   dağıtmak   emir   almışız, o   şehri   de   dağıtacağız, ne   kadar   ki, sen   oradasın   o   şehire   senin    hatırına   dokunmayacağız   ama, giderken   hiç   biriniz   dönüp   de   arkanıza    bakmayınız, yoksa    mahv    olacaksınız.

           Evet,  azizlerim, gecenin    karanlığında   Lut   karısı   ve   iki   kızıyla   evden   çıkıyorlar, yakışıklı    misafirleri  bağırışarak  talep   eden   insanların  arasından   rahatca   geçiyorlar, kimse   onları   görmüyor . Siqor   şehrine   taraf   kaçıyorlar. Şehire   yaklaştıkları   zaman   Sodom, Homorra, Adam    ve   Sevoim    şehirlerinin   faciası   başlıyor. Gök   yüzünde   yıldırımlar   gürlüyor, bulutlardan    alev   ve   kükürd   seli   akıyor, taş   ve  pişmiş   gil   parçaları   semada   oynuyor. O   dört   şehirde   taş   taş   üstüne    kalmıyor, bütün    ahali   toprağın    altına   gömülüyor. Lutun   karısı    meleklerin    sözünü    unutarak    dönüp   nerilti – gürültü   gelen   tarafa    bakıyor   ama,  haman   andaca   yerindece   kuruyarak   taşa   çevriliyor.

           Bakınız, azizlerim, bu   real   tarihi   hadisedir.  Efsane   diliyle  “yıldırım   tanrısı   Zeus   kazaplanmıştır”. Ama   yani   bu   büyük   faciaya   “iki   kısma   bölünmüş   et”   hadisesi   mi   sebep   olmuştu?  Hayır.  Görüyorsunuz   ki, o   şehirlerin   ahalisinin   ahlaksızlığıydı   o   facianın   sebebkarı. Ümumiyyetce,  ”kurbanlık   et”  meselesinde   hiç   bir   hilekarlık   olmamıştı ;   Allahü -Teala   ne   emr   etmişse   İbrahim   peyğamber   onu   yerine   getirmişti.  Ama   cahiller   həzreti   İbrahimin   tekallahlılık   dininden   uzak   olmuşlar   diye   bu   facianın   Elam   padişahı   Kedor   Laomerden     geldiğini   sanmışlar. Çünki   bu   şehirler   onun   hakimiyyeti   altındaydı   ve   bundan   on   üç   yıl   once   onun   hakimiyyetine   karşı    çıkmak   istediklerine    göre   bir   defa   cezalandırılmıştılar. Gelecekte   Zeus   hakkındakı   bütün    efsanelerin    hamurunun    mayası   bak   bu   beş   şehrin    başına   gelen   o   geceki   faciadır : sonrakı   nesiller   fantezilerini   bir   hayli   zenginleştirerek   böyle   hisap   etmişler   ki, eğer   o   gece   o  şehirleri   hakikaten   de   Elam   padişahı   dağıtmışsa, demek   gökler   de   onun   hükmü   altındadır   ki, göklerden   yere, kazaplandığı   insanların   üstüne   yıldırımlar   yağdırıyor. Üçdişli   yabasıyla.

           Faciadan   sarsılmış   yevreyler   bak   bundan   sonra   akın – akın  o   toprakları   terketmiş   ve   Anadolu   üzerinden   Balkanlara   doluşmuşlar. Bir   kısmı   da   ta   uzak   Hindistana   kadar   giderek   Qanq   nehri   etrafında   meskunlaşmışlar. Balkanlara   doluşanlar  “Prometeus – Zeus”  efsanelerini   uydurmuşlar, Qanq   etrafında   meskunlaşanlar  ise   yerlilerin   inancına   “Brahma – Sarasvati”  inanclarını   ilave   etmişler.

          Ateşperestler   memleketinin, oda   sitayiş   edenler   diyarının   hükümdarı   Kedor  Laomer…

          Od   hükümdarı… Büyük   Od   padişahı… Binyıllar   sonra   İbrahim – metheye     Prometeus,  Atlanta   Atlantus, Urana   Uranus   diyen   yunanlar   “Büyük   Od”a    da   “Odus   Pater”  demişler.  Zamanca  “Odus”  sözü   Duus,  Duaus, Diy, Dive, Deus   ve   nihayet   “D”  harfı   “Z”   harfıyla   değişerek   Zeus,  Zevs   şekline   düşmüştür.  Ve   eski   yunan   yazarları   kendi   eserlerinde   bu   efsaneleri   öyle   bezeyib   süslemişler   ki, sonunda   yunanlar   arasında   “ yıldırım   tanrısı   Zeus “   diye   bir  inanc  yaranmıştır. O   padişahın   hükümranlık   ettiği   Elam   ise   tahrif   olunarak  “Olimp”e   çevrilmiştir. Guya    Zeusun   meskeni   Olimp   dağlarının   başı   imiş, oradan   dünyayı   idare   ediyormuş. Niye   dağların   başındaymış? Çünki   Elamın   arazisinin   üçte   ikisi   yüksek   dağlık   yerler   idi. Yunanıstandakı   hazırkı   Olimp   zirveleri   ise   miladdan   once   birinci   binyıllıkta , yani   o   facialardan   2500   yıldan   da   çok   zaman   geçdikten   sonra   yunanların, sadece   olarak, Zeusun    şerefine   adlandırdıkları   zirvelerdir.  Yani   Zeus hakkındakı   efsanelerin, ümumiyyetce, hiç   bir   yunan    efsanesinin   Yunanıstanla, onun   dağlarıyla, denizleriyle   herhankı   bir   bağlılığı   yoktur.

            O  yüzden   bilin   ki,  yldırım   tanrısı   Zeusun  “doğum   tarihi”  Sodom – Homorra    şehirlerinin   facia   gecesidir. Bundan  önce   Zeus   efsaneleri   mevcut  olmamıştır.  Qanq   nehri   etrafında   ilk   meskunlaşmalar   da   miladdan   önceki   üçüncü   binyıllık   hisap   ediliyor. Bütün   kadim    yunan   efsanelerinin   yaranması   o   facia   gecesinden   başlamıştır, çünki   Zevs   yıldırıma   o   gece   “sahiplenmiştir”. Hintlilerin   Brahma – Sarasvati   masalları   da   o   geceden   kaynaklanmıştır. Kadim  yunanların   sonrakı   meşhur   efsanesi   olan   “Arqonavtlar”ın   mayası   da   o   facia   devrinin   hadiselərindendir. Facieden   bir   kaç   yıl   sonranın   hadiselerinden. Tevrata   göre   Sodom – Homorra   faciasından   bir  yıl   sonra   hazreti   İbrahimin   Sara   hanımdan   bir   oğlu   dünyaya   geliyor, meleklerin   müjdeledikleri    bu   oğlulun   adını   İshak   koyuyorlar. Hacer   hanımdan  olan   İsmail  o   zaman   on   dört  yaşında   imiş. Yeni   doğmuş  çocuğu  incitiyormuş. Bu, Sara   hanımın   hoşuna   gitmiyor   tabii   ki   ve   o,  hazreti   İbrahimden   talep   ediyor   ki, İsmaili   annesiyle   birlikte   evden   kovsun. Hazreti   İbrahim   de   Sara   hanımın   talepini   yerine   getiriyor   ve   Hacer   hanımla   İsmail   gelecekte    Mekke   adlanacak   yerde   meskunlaşarak  yaşamağa   başlıyorlar. Bundan   bir   kaç  yıl   sonra   hazreti   İbrahime    rüyasında   Allahü -Teala   emrediyor  ki, İshakı   kurban   kessin. O   da   bu   emri   yerine   getirmek   için   oğlunun   boğazını   kesmek   isterken   melek    onun   elini   tutuyor   ve   bu   zaman   ilahinin   kudretinden    hiçbir   yerdence    koç   peyda   oluyor. Melek   hazreti    İbrahime   diyor   ki,  oğlunu   değil   o   koçu   kurban   kessin. Binyıllar  sonra   yunanların   hisap   edilen   “Arqonavtlar”   efsanesinin   birinci   bölümü   bak   bu   hadiseyle   başlıyor, benim   azizlerim ;  sonrakı   bölümlər de    haman   o   hiçbir   yerdence   peyda   olmuş   koçun   altun   yunlu   derisini   arqonavtların   Kafkasyadan   çalmaları   barede   fanteziler   toplumundan   ibarettir. Türlü – türlü   tanrılarla, tanrıçalarla, ilahlarla, ilahelerle   ve   tabii   ki, onların   başında   duran   yıldırım   tanrısı   Zeusle   bezenmiş   süslenmiş   fanteziler   toplumundan.  ( Bir  kısım   adamlar   diyecek   ki,  Kurani – Kerime   gore   Allahü -Tealaya   kurban   kesilmek   istenen   oğul   İshak   olmamış, İsmail   olmuştur. Tabii   ki   böyledir, hiç   kimse   bunu   inkar   etmiyor. Ama   anlamak   lazımdır   ki,  o   efsaneleri   müslimanlar   dizip   koşmamışlar, Kurani – Kerim   Yer   yüzüne   indirildiğinde   artık   yunanlar   neredeyse   üç   yüz  yıldı   çokallahlılığın   taşını   atarak   hristianlığı   kabüllenmiştiler, o   efsaneleri , sadece, tatlı   masallar   gibi   dinliyorlardı.  Ve   benim   maksatım   “oğul   kurban   kesilmek   istenildiğinde   koç   peyda   olması”   hadisesinin   bir   yunan   efsanesinde   yer   aldığını   göstermektir, hankı   oğulun   kurban   kesilmek   istenilmesinin   ne   önemi   var? )

           Prometeusun   Zeusun   emriyle   dağlarda   zincirlenmesine  gelince…

           Tasavvür   edin, insan   dağda   zincirlenmiştir, Zeusun   emriyle   bir  kartal  gelerek   onun   ciğerini   yiyor, sonra   ciğer   yeniden   yaranıyor, kartal   yine    onun   ciğerini   yiyor, ciğer   yine   yaranıyor, her   defa   da   ağrıdan   Prometeusun   bağırtıları   Kafkasya   dağlarını   bürüyor. Bu   zulüm   otuz   yıl   devam   ediyor   ve   sonunda   guya   Heraklis   okla   kartalı   öldürerek   onu   zincirlerden   kurtarıyor. Yani   ciğer   yeyilmesi   bir   tarafa   dursun,  guya   insan   yemeden   içmeden   otuz   yıl   yaşıyor  dağa   zincirlenmiş   halde. Birileri   fazla   abartarak   otuz   bin   yıl, hatta   milyon   yıl   diyor. Bunlar, tabii   ki,  efsane   yaratanların   fantezileridir..

            Ama   bu   efsanenin    de   mayasında   kesinlikle   hakikat   zerresi  olmalıdır. Bakalım   o   hankı   hakikat    zerresiymiş.

            Dinleyin,  azizlerim. Lut   kızlarıyla   gece   Siqor   şehrine   geliyorsa   da   orada   çox   kalamıyor. Facianın   dehşetinden   sarsılmıştı. Hem   de   melekler   Sodomdayken   ona   ailesiyle   yakınlıktakı   dağa   kalkmasnı  emretmiştiler, yalnız   onun   yalvarışı   üzerine   bir   o   gece   Siqorda   kalmasına   izin   vermiştiler. Odur  ki   diğer   şehirlerin   yerle   yeksan   olmasından   az   sonra    kızlarını   da   götürerek   şehirden   çıkıyor   ve   meleklerin   dedikleri   dağa   kalkıyor. Dağda   bir   mağaraya   giriyorlar  ve  ardınca   Siqor   şehri  de   mahv   ediliyor. Lut   ve   kızları   bundan   sonra korxularından   mağarada   yaşamağa   başlıyorlar   ve   yiyecek – içecek  almağın   dışında   hiç   zaman   dağları   terk   etmiyorlar, insanlardan   uzak   duruyorlar. Prometeusun   dağda   zincirlenerek   otuz  yıl   kalması   efsanesi   bak   bu   tarihi   hadiseden   kaynaklanmıştır. Tabii   ki, hiç   bir  kes   Lutu   sözün   direk   anlamında   dağa   zincirlememişti   ve   hiç   bir   kartal   da   onun   kara   ciğerini   yemiyordu. Hem   de   neden   yalnızca   kara   ciğerini   yesin  ki   kartal?  Lutu   dağa  “zincirleğen”  onun   büyük   faciadan   sarsılması   olmuştu ; adam   artık   şehirlerde,  toplum   içinde   yaşamaktan   korxmuştu.  “Kara   ciğerini   kartalın   yemesi”  de   mecazi   manadadır. Dehşetten   sarsılan, büyük   stress   geçirən   insanın   kara   ciğerinin   sıradan   çıkmasında, sirroz   hastalığına   tutlmasında   taacüplü  bir  şey   olmamalıdır.

           Bu   yerde   diyebilirler   Prometeus   İbrahim   peyğambermişse, dağda   zincirlenen   niye   o   değil   de, Lut   olmuştur   efsanede?

           Mantıklı   sorudur. Ama   derketmek   lazımdır   ki, o   hadiselerle   efsanelerin   yazıya   alınması   arasında   2500   yıldan   da   çok  büyük   bir   zaman    mesafesi   var. Bak   ona   göre, azizlerim. Ona   göre.

(son)

  PROMETEUS, ZEUS   EFSANELERİ  YUNANLARIN  MI?

                             (5500  yıllık   sırrı  açıyorum)

                                  birinci bölüm

           Zeus…

           Yunan  efsanelerinde  baş  Tanrı…  

           Zeus… Zevs… Deus… Diy… Duaus  Pater… Zeus Pater… ve   sair   demişler   buna.

          “Pater”  latınca  “baba”  demektir. Zeus  Pater, yani   Baba  Tanrı. Tanrıların   babası.

            Bütün  Tanrılarınmı?  Hayır, hayır. Yalnız  Olimp  dağlarının   başındakı   tanrıların. Olimpiya   tanrılarının. Çünki   yunanların   inancına   göre, ondan   once   babası   Kronos   Kainatın   baş  Tanrısıymış,  ”titanlar”  adlı   tanrılara   başçılık   ediyormuş, Zeus   onun   6   evladından   sonuncusuymuş. Kronosdan   once   ise   onun   babası   Uranus   baş  Tanrıymış. İlk   baş  Tanrı  o   imiş. Kronos   ona   karşı   kalkarak   onu  tahtından  salıyor   ve   daha   hiç   ne   yaratmasın   diye, yarattığı   yeter   diye   onun   cinsel   orqanını   orakla   kesiyor.  Tanrının  cinsel  orqanını… Yani…

            Babasını   gökler  tahtından   indirerek   Kainata   hakim   olduktan   sonra   korkuyor   ki, gelecekte   kendi   evlatları  da  ona  karşı   kalkabilirler, daha  doğrusu,  bunu   kahinler  ona   haber  veriyorlar. Yani  Kainatı   idare   eden, her  bir  şeyi   bilmeli  olan    baş  Tanrı   gelecekte   nelerin  baş  vereceğini   kahinlerden   öğreniyor  ve   buna   göre   de   ne   zaman   evladı   dünyaya  geliyorsa  onları  yutuyor. Evet,  5   evladını   bu   müthiş   korku   yüzünden  yutuyor. Karısı  Reya, tabii  ki, buna   göre   azab   çekiyor  ama,  kocasına   karşı   duramıyor, ona  göre  de   altıncı   çocuğa   hamilə   kaldığında   doğum  zamanı   yaklaşınca   uzak   bir   mağaraya   gidiyor,  çocuğunu   orada  dünyaya   getiriyor. Haman   bu   çocuğunn   adına   Zeus   diyorlar. 

             Çocuk   mağarada   büyüyor   ve   büyüğünce   Kronosa   karşı   savaş  açıyor, bu   mübarizede   ona   tartarlar  da   yardım   ettikden  sonra , yani   9   yıllık   mübarizenin  sonunda    Zeus,  nihayet, kendi   babasını  tahttan  indiriyor  ve   baş  Tanrı   tahtına   oturuyor.

              Bu   mübarize   zamanı   Zeus   ilk   defa   olarak   yıldırımlardan  istifade   etmiş, ona   göre   de   kudretli   Kronosu   mağlüp  edebilmişdi. O, Tartariyada   esirlikte  olan  tekgözlüler  yardımına   geldikten   sonra   “yıldırımlara”  sahiplenmişti. Kadim   yunanlar   Zeusu   ya   “labris”  adlı   ikiağızlı   baltayla,ya   da   yabaya   benzer  uzun   bir  silahla  tasvir  ediyorlardı. Yıldırım   o   yabaya   benzer   silahın   3   dişinden   çıkıyormuş. Sadece, yanar   maye   atan   silah   değilmiş, içinden   alev   çıkarken   barut   patlayışı   gibi   büyük   gürültü   de   çıkarıyormuş   ki, o   alevi   yıldırıma   benzetmişler. Tekgözlüleri   bir   zamanlar   Kronos   zincirleyerek  Tartariyaya   atmışdı. Kronosla   mübarizenin   kızğın   çağında   Zeusun   annesi   görüyor  ki, oğlu   mağlüp   olacak,  ona   göre   de   diyor  ki, tekgözlüleri   esirlikten   azat  et, onlar   olmadan   babanı  mağlüp  edemeyeceksin, çünki   tekgözlüler  demirçilik  sanatının   mahir  bilicileri  imişler. Zevs   de  annesinin   akıllı   sözünü   dinliyor, tekgözlüleri   esirlikten   azat   ediyor, onlar   da   demirçi   Hefestin   imalathanesinde   demirden   acaip   silahlar  icat  ediyorlar, o   silahlardan  en   dehşetlisi   de   “yıldırım   atan  silah”  oluyor. Bu   silah   Zeusun   eline   geçtiği   zamandan   ona   “yıldırım   tanrısı”  adı  veriyorlar, ”Zeus  hankı  insana  kazaplanıyormuşsa, onu   yıldırımla   mahvediyormuş”  diyorlar. Ve  artık   önünde   dura   bilecek   hiçbir  kuvvet   kalmıyor.

            Acaiptir! Bunlar  nice   tanrılardır!  Hakimiyyet   üstünde   boğuşuyorlar, oğul  babanın  cinsel  orqanını  kesiyor, baba   yenice   doğmuş   çocuklarını   yutuyor  ki, büyüdükleri  zaman   onu   tahtından   salmasınlar, gelecekte  baş  verecek   hadiseleri   kahinlerden   haber  alıyorlar, diğer  tanrını   mahv  etmek  için   döyüş   silahı   hazırlıyorlar… En   anlaşılmazı   da   budur  ki,  tanrı   da   doğuyor  insanlar  gibi!

            Tanrını   aldatmak   mümkün   olan   şey  mi?  Hem   de   Kainatı   idare   eden   baş  Tanrını.

Kadim  yunan   efsanelerinde   bu   da   olmuştur. Mağlüp   olmuş   titan   tanrılarından   olan   Prometeus  odu  Hefestin   imalathanesinden   çalarak   insanlara   vermiş  guya. Bundan  da   acaipi   var: Prometeus   kurban   kesdiği  hayvanın  etini, insanların  yiyebileceği  yerlerini   bir  çuvala, kemiklerini, piyini   ise   başka   bir   çuvala   koyuyor, Zeus  yanlışlıkla   kemik   ve   piy   olan   çuvalı   seçiyor, böylece   ondan   sonra   bütün   kurbanlık   etlerin  yeyilecek  hissesi  insanlara  veriliyor, gereksiz  hisselerini   ise   tanrıların  payıymış  gibi  yakıyorlar. Yani  Prometeusa   kadar  insanlar  kurbanlık  hayvanı  bütünlükle  tanrı  hatırına  ateşe  veriyorlardı, etinden   bir   tike   bile  ağızlarına  almazlardı  ama,  Prometeus   bu   hilesiyle  Zeusu   kandırıyor, kurbanlığın   kurallarını   değişmiş  oluyor.

            Kainatı   idare   eden, alemleri   gören   baş  Tanrının   iki   küçük   çuvaldan   hankısında   ne   olduğunu  göre  bilmemesi  ne   derecede   mantıklıdır  acaba?!

            Zeusun   kimliğini   belli   etmek   için   öncelikle   bunu   demek  lazımdır  ki, Kainatda   hiçbir  zaman   tanrılar, tanrıçalar, ilahlar, ilaheler   olmamıştır. Bir   tek  Yaradan  vardır, Ezelidir,  Ebedidir, Doğmamışdır, Doğurmayacakdır. Yaradan   zaman   mefhumuha   sığmaz. Eğer   Zeus   doğmuşsa, babası, annesi, dedesi, ninesi   varıymışsa,  demək,  zamanın  içindedir  o, zamandan   kenarda   değildir. Zamana   tabe   olan   bütün   doğmuşlar   gibi   bir   gün   o   da   şüphesiz  ki,  ölmüştür. Eğer   doğmuş   ve   ölmüşse, demek, kesinlikle   tanrı   değildir. Biyoloji, anatomik   kuruluşuna   göre   tamamiyle   bizlerden   birisi   olmuştur. Hankı   bir   memleketteyse   kudretli   hükümdar   olduğuna   göre   eğer   insanlar   ona   tanrı   demişlerse   ve    ya   kendisi   kendisini   resmen   tanrı   ilan   etmişse,  bu,  sadece, o   devrin   cehaletinin   aşırı   hadde   olduğunun   göstericisi   olabilir. Firounlara   tanrı   demiyorlar   mıydı   eski  mısırlılar? Hakikatle   alakası   var   mıydı  onların  tanrı  hisap  edilmelerinin?

             Tabii  ki, hayır. Bak, Zeusla   alakalı   efsanelerde   de   bunu   kesinleştirmeden  yunanların    bunca   karışık    fanteziler   kazanı  içinde   hakikat   zerresini   bulmak   zor   olacak. Her  bir   efsanede   ise   bir  ipucu  olmalıdır, hem   de   kesinlikle   olmalıdır. Onu   bulunca  diğer  sırrlar  kendi  kendiliğinden  çözülecek. O  ipucunu  arayalım. 

              Cehalet   devri   dedim.  Ama  hankı  cehalet  devrinin? Beşer   tarihinde   cehalet   zamanları   sayısız   olmuşdur. Bir   peyğamberin   dedikleri   unutulduğunda   yeni   cehalet   devri   başlamış, sonra   yeni   peyğamber   gelmiştir, onun   dedikleri   de   unutulunca,  yine   cehalet   devri   başlamış   ve   beşer   içine   yeni   peyğamber   gönderilmiştir. Ve   dini   tasavvürlere    göre,  öyle   bir   halk   olmamışdır  ki, Allahü -Teala   o   halka    elçisini   göndermemiş  olsun.  Öyleyse   bunca   cehalet   devirleri   içinde   Zeusun   hükümdar   olarak   yaşaya   bileceği    zamanı   nice   bulmak   mümkündür?

             Tabii   ki,  Zeusun   varlığı   miladdan   önce   dördüncü   binyıllıktan   öte   yana    geçemez, çünki   o,   patriarxal  devrin, yani   cemiyyette   bütün   üstünlüklerin   erkeklerde   olduğu   devrin   hükümdarıdır, bu   devir  ise   miladdan   önce   dördüncü   binyıllıktan   başlıyor. Her   halde   böyle   kabül   edilmiştir. Bu   zamandan   itibaren   Olimp   dağlarından   Zeusun    yıldırımlarının   şakkıltıları   “işitilmeğe”   başlıyor. Ama   bu  da  var  ki, yunanlar   Balkanlara   akın – akın   güneyden, Kuzey  Afrika  sahillerinden   gelmiş   yahudilerin   ve   kuzeyden  de   Deşti – Kıpçak   taraflardan   gelmiş    türklerin   karışığından   türemiş  insanlardır, miladdan   once   birinci   binyıllıkta   yunan  adlı  vahid   halk   gibi   formalaşmağa   başlamışlar   ve   bütün   kadim   yunan   efsaneleri   de   bu   yüzden   yahudi   ve   türk   insanlarının  hafızalarında    Balkanlara   getirilmiş   binyıllıkların   hatıralarının   yunan   fantezileriyle   romantikleşmesinden   başka   bir   şey   değildir. Yani   Zeus   miladdan   önce   üçüncü, ikinci   binyıllarda   da   yaşaya   bilirdi, sonradan   hayallerde   onu    dördüncü   binyıllığa, Olimp   dağlarının   başına, hatta   tufandan   önceki   çağlara, Marsdakı   sıra   dağların   başına   da   koymak   hiç   de   zor   olmazdı   kadim   yunan   yazarlarının   kalemlerinin   ucunda.

              Ama   hayır.  Cezalandırdığı   Prometeusun   izini   bulmazsaydım   ben   de    onu    miladdan   önceki   dördüncü   binyıllıkla   birinci   binyıllık   arasındakı   bu   büyük   zaman   bölümü     içinde   aramalı   olacaktım.  Azizlerim, şimdi   bu   zamanaca   gizli   kalmış   büyük   bir   sırrın   üstünü   açacağım   sizlere, kendiniz   de   hayret   edeceksiniz  ki, mesele   ne   kadar   da   sadeymiş. 

             ”Prometeus”   sözündeki   “methe”   sözü   eski   hint – avrupa   dillerinde   “öncegören, ileri   gören, haber  getiren”   demektir. ”Pro”  ise   “Avraam”, “İbrahim”   sözlerinin   tahrif   formasıdır. Peyğamberler   sıradan   insanlardan   farklı   olarak   ileride   baş   verecek   hadiselerden   haber   verebilirler. Yani   öncegörenlerdir, ileri   görenlerdir, haber   getirenlerdir   onlar.  “Peyğamber”  sözünün   farscadan   tercümesi   de   “haber   getiren”   demektir.  “Prometeus”   tahrif   olunmuş   sözdür;  “İbrahim   methe”,  “Avraam   methe”  sözündendir. Yani   İbrahim   peyğamber.  Avraam   peyğamber.

              Şaşırdınız  mı? İlk   defa   benden   duydunuz   diye   mi   şaşırdınız?

              Nice   tahrif   olmuş   mu   diyeceksiniz? “Konstantinopol”  tahrif   olunarak  “İstanbul”  olmamış  mı? Aristotelese  “Erestu”, Ebu   Ali   ibn   Sinaya   “Avisenna”, Platona  “Eflatun”  demiyor  muyuz? Arapların  Ceber  ül – Tarik   dedikleri   boğaz   Avrupa   dillerinde   Gibraltar   olmamış   mı? İbrahim   peyğamber   ve   karısı   Sara   hintlilerin   inancında   Brahma   ve   Sarasvati   diye   tanrı   ve   tanrıçaya   dönüşmemiş  mi? Bunlara   kimse   şaşırıyor  mu?

              Bu   da   öylece.  Şaşırılacak   hiçbir   şey   yok. “İbrahim  methe”, “Avraam  methe”  bin  yıllarca   ağızdan   ağıza   geçerek   “Brahimethe”, “Bramethe” , “Vramethe”  şekilleri  almış, sonunda   yunanlar  yazıya   geçtiklerinde  kesin   olarak   yunan   yazarlarının   eserlerinde   “Promete”, “Prometeus”   olarak   yazılmıştır  diye   ondan   bu   yana   söz   artık   tahrif   olunmamıştır. Yoksa, mesela,   enazı  “Permetus”, “Pirmitus”, “Primitivus”   gibi   şekiller   alabilirdi.

Bir   tek   real   tarihi   hadise   bile  yetiyor   ki, Prometeusun   İbrahim   peyğamber   olduğu   belli   olsun. Bu,  Allahü -Teala   hatırına   kesilmiş   kurbanlıklarda   yeni   kuralların   koyulması   hadisesidir. İşte, Prometeus   efsanesindeki   hakikat   zerresi, ipucu   budur. Hazret   Nuhun   gemisi   toprağa   oturduktan   sonra   hazret   Nuh   ailesiyle   birlikte   gemiden   çıktığında   ilk   gördüğü   iş   onu   ve   ailesini   tufanın   felaketinden   kurtardığı   için   Allahü -Tealaya   kurban   kesmek   oluyor;  hayvanın   başı   kesiliyor   ve   bütünlükle   ateşe   veriliyor. Yani   etinden   hiç   kimse   yemiyor, hayvan   tamamiyle   Allah   hatırına   yandırılıyor.  Hazret   Nuhdan   ta   hazret   İbrahime   kadar   kurbanlığın   kuralı   böylece   de   kalıyor. Ama   hazret   İbrahim   Allahü -Tealanın   emriyle   bu   kuralı   değişiyor;  bundan   sonra   kurban   kesildiği   zaman   etini   yiyorlar, hayvanın   yararsız   hisseleri   ve   kemikleri   ise   yandırılıyor. Prometeus   yunan   efsanelerinde   böyle   yapan  ilk   kahraman    hisap   ediliyor, kahramanlığı  ise   bundaymış   ki,  guya   o   bunu   ettiği   zaman   Zeusu   aldatmıştı.

             Zeusun   Prometeusa   kazaplanması   bazı   tasavvürlere   göre   Prometeusun   odu   tanrılardan   çalarak   insanlara   verdiği   sebebinden   baş   vermişti. Bazı   tasavvürlere   göre   ise   Zeus    kurbanlık   kesildiği   zaman   Prometeusun   onu   aldatdığına   göre   kazaplanmış, buna   gore   de   onu   Kavkasya   dağlarına   zincirlemişti. Bu   daha   mantıklıdır, çünki   eğer   odun   insanlara   verilmesi   ilahi   hakikatin   insanlara   verilmesi   anlamındadırsa, buna   gore   çoktanrılar   sisteminin   başçısı   olan   Zeusun   kazabını   anlamak   mümkündür; insanlar   Yaradanın   tek   olduğunu   kabül   ederlerse,  Zeusun   “saltanatı”  dağıla   bilir. Ama   odu   direk   manada   insanlara   yetirmek   ne   demektir? Dünyanın   bir   çok   yerlerinde   bu   günümüzde   bile,  insan   iştirakı   olmadan   da   büyük  ormanlar  yanıyor, en   modern   usüllerle   de   o   yanğınları   söndürmek   büyük   probleme   çevriliyor. Yani   insanların   oda   sahiplenmeleri   için   Prometeusa   o   kadar   mı   ihtiyacları   varıydı?

            “Efsanevi   Arqo   gemisinin   sırrı”  adlı   araştırmamda   o   efsanedeki   Afamantın   da   İbrahim   peyğamber   olduğunu   faktlarla   göstermişim. Afamantın   kardeşi   oğlunu    Kavkasyada   samimi   karşılayan, onu   kendi   sarayında   büyüten, yetkinlik   yaşına   yettiğinde   kendi   kızını   ona   veren   hükümdar   Eetin   sarayının   tikintisinide   Zevsin   oğullarından   demirçilik  tanrısı   Hefest   de   iştirak   etmiştir…   

            Prometeusu   Zeusun   emriyle   Kavkasya   dağlarına   zincirleğen   demirçi   Hefest… Yani, demek   ki,  İbrahim   peyğamberle   Zeus, Hefest   kesinlikle    aynı   devrin   adamları   olmuşlar.  

             Bazıları   İbrahim   peyğamberi   yanlışlıkla   miladdan   önce   22 -ci, 20 -ci   asırlara   ait   ediyorlar, guya   miladdan   önce   1940 -cı   yılda   vefat   etmiştir. Bu   sebeptendir  ki, görüştüğü   Mısır   firoununu   gah   Üçüncü   Senusert, gah   firoun   Rikayon, gah   firoun   Pepi   ve   sairleri   olduğunu   tahmin  ediyorlar. Hatta   şumerler   arasında   yaşadığı   zamanlarda    onu   oda   atanın   şah   Nemrut   olub   olmaması   barede   kesin  bilgi   yoktur. Diyorlar  ki,  guya   şah   Nemrut   onu   mancınığa   koydurarak   oda   attırmıştır. Ama   mancınığın   bir   döyüş   silahı   gibi   icatı   miladdan  once   beşinci   asır   hisap   ediliyor.

             En   doğrusu   budur  ki,  hazret   İbrahim   miladdan   önce   3500 -cü   yılların   insanıdır   ve   175   yıl   ömür   sürmüştür. O , şumerlerin   kudretli   Ur   şehrinde   Azer   adlı   bir   şumer   kabile   başçısının   ailesinde   dünyaya   gelmiş, büyüdüğünde   tekallahlılığı   tebliğ   etmiş, gilden   putlar   hazırlayan   babasına   ve   o   putlara   tapınan   kabilesine   karşı   çıkmış, günün   birinde   putları   kırdığına   göre   oda   atılmakla   ölüme   mahkum   edilmiştir. Ama   Allahü -Tealanın   emriyle   od   onu   yakmamıştır. Sonra,  75   yaşı   olduğunda   o   ve   kardeşi    oğlu   Lut   aileleri   ile   birlikte   Dicle – Ferat   ırmakları   arasını   terkederek   batı   tarafa, Ak   Deniz  sahillerine, Filistin   topraklarına   gelmişler. Bir   kaç   yıl   orada   yaşadıktan   sonra    kuraklık   yüzünden   aclık   başlamış, ona   gore   de   İbrahim   peyğamber   karısı   Sara   hanımla   birlikte   Mısıra   gitmiştir.

             Kurani – Kerimde   Hazret   İbrahim   hakkında   malumatlar   Tevrattakından   az   olsa   da,  en   doğrusudur. Ama   miladdan   önceki   o  uzak   binyıllıklarda   Kurani – Kerim    insanlara   indirilmemişti ; Balkanlara   göç   eden   ve   hazret   İbrahimle   bağlı   hatirelerini   kendileriyle   taşıyan   yahudiler  ilahi   Kitab   olarak  yalnız  Tevratı  biliyorlardı. Odur  ki, onların  hatireleri   esasında   yaratılan   kadim   yunan   efsanelerindeki   Zeusun   sırrını   açmak   için   Tevrata   da   müracaat   etmeliğim. Tabii  ki,  Tevrata   binyıllar   boyunca   insan   eli  girmiş, o mukaddes   yazılara   sayısız   bezek – düzek   verilmiştir   diye   tahrif   olunmuştur. Ama   benim   fikrim   o   Kitabda   neyin   doğru, neyin   yanlış   olduğunu   bildirmek   değil   asla, buna  benim   hakkım   yetmez. Çünki   Muhammed   peyğamberin   ehli – Kitap   hakkında   dediklerini  unutmamışım. O   demiş   ki,  onların   kendi   Kitaplarından   dediklerini   ne   kabül  edin, ne   de  inkar: çünki   ola   bilir   onlar   yalan   desinler   siz   kabül   edesiniz, ola   bilir   doğru   desinler   siz   inkar   edesiniz.

             Demek, İbrahim   peyğamber   karısı   Sara   hanımla   Mısıra   gitmeli   oluyor   aclık   yüzünden. Mısırda   böyle   bir   yazılmamış   kanun   varmış  ki, firounun   adamları   nerede    güzel   bir   kadın   görüyormuşlarsa   eğer   bekarmışsa,  hemen   onu   firounun   yanına   götürürlermiş. Aileli   kadını   götürmek   kanuna    göre   yasak   imiş. Ona   göre   de   kanuna   karşı   gelmemek   için   karısı   güzel   olan   yabancı   koca   o   memlekette   her   an   öldürüle  bilirdi   ki, firounun   yanına   dul   kalmış   güzeli   götürsünler.  Hazret   İbrahim   bunu   bildiğinden   karısını   kızkardeşi   gibi   takdim   ediyor.  Bu   hadiseden   haberleri   olmayanlar   “Bu   da   ne   demek?”  diye   bana   sormasınlar  lütfen. Ben  bilmem  ki. Ben  de  sizler  gibi. Tarihi   fakttır. Semavi   Kitablardandır. Aslında   karısı  olduğunu  bildirmemişse   de   Sara   hanımın   kardeşi   olduğunu   doğru   demişti; babaları  aynıymış, anneleri  farklıymış. O  evlilik  ne  demektirse   karısını   kardeşi   gibi   takdim   etmek   de   o   demektir. O   zaman   Sara   hanımın   yetmişden   çok   yaşı   olmuşsa   da   güzel   imiş, ona   göre   de   onu   derhal   firounun    sarayına   götürüyorlar, bunun   mukabilinde   firoun   hazret   İbrahime   epeyce   altun – gümüş, koyun – kuzu, inek, kul – keniz   hediyye   veriyor. Ama   az   sonra   firounun   ve   sarayın   adamlarının   vücutlarını   acaip   yaralar   basıyor. Bunun   Sara   hanıma   gore   olduğunu   ve   onun   da   hazret   İbrahimin   karısı   olduğunu   bilince,  firoun   deli  oluyor   kazabından, derhal   hazret   İbrahimi   yanına   çağırttırıyor   ve   “Bu  nedir   başımıza   getirdin? Niye   karın   olduğunu   demedin   bize?  Karını   da   götür, tez   git   bu   memleketten”  diye   bağırıyor.           

             Verdiklerini   geri   almak   ise, tabii  ki, koskoca   firouna  yakışmaz, o   yüzden   böylece,  bu   usülle   son   derece   varlanmış   hazret   İbrahimle   Lut   kendi   aileleriyle   yeniden    Filistin   çöllerine   dönmeli   oluyorlar.  Ve   artık   aclık   nedir   bilmeden   şad – hürrem   yaşamaya   başlıyorlar.  O   kadar   varlanmışlar   ki, hayvan   sürülerinin   otlluk   saheleri   üstünde    çobanları   arasında   devamlı   mübahiseler, kavğalar   çıkıyormuş. Sonunda   biribirilerine   mane   olmamak   için   Lut   kendi   ailesiyle   ondan   ayrılarak   sonralar   Ölü   Deniz   adı   verilecek   yerlerde   olan   Sodom   şehrine   gidiyor   ve   orada   meskunlaşıyor.

              Firoun   kendisini   tanrı   hisap   ediyordu. Hazret   İbrahim   ona   demiş   ki,  “benim   Tanrım   adamları   öldüren   ve   diriltendir”, firoun   cevap   vermiş   ki,  “adamları   öldüren   ve    dirilten   benim”.  Onda   hazret   İbrahim   demiş   ki, “ama   benim   Tanrım   güneşi   doğudan   kaldırıyor, sen   onu    batıdan   kaldır”.

              Hükümdar   tanrı… Zeus   o   imiş  mi ?!

              Hayır, hayır. Enazı   ona   göre   ki,  o,  hazret   İbrahime   iyilikten   başka   hiçbir  şey   etmemişdi. Filistin   topraklarındakı   aclık   yıllarında   onu   son   derece   zengin   etmişti, yalanının   üstünü   açtığında   da   ona   dokunmamış, verdiklerini   elinden   almamıştı. Sadece, onu   karısıyla 

Mısırdan   çıkarmıştı. O  kadar.

              Ve  de   firounların   ellerindeki   hakimiyyet   remzi   ne   Ikiağızlı   baltadır, ne   de   üçdişli   yaba.
( devamı var )