BİR DELİBAŞ – Azime ARIKAN

1996 yılıydı. Gaziantep ilinin güzel bir ilçesi olan Şehit Kâmil ilçesinde bir erkek çocuğu dünyaya gelmişti, Muhammed Delibaş. Çocukluk dönemini hızlı geçiren Delibaş, hayata 13 yaşında atıldı. Yaşamındaki bazı sıkıntılar nedeniyle genç yaşta işlerini yoluna koyamayan Delibaş, İstanbul’a gitme kararı aldı ve ne güzeldir ki şansı burada yaver gitti. Güzel bir işi ve onunla ilgilenen iyi bir işvereni vardı. Helâl kazanıp helâl harcıyordu. Birikim yapıyor ve hayalini kurduğu şeyler için gün sayıyordu. Ancak on sekiz yaşında yaşadığı kaza ile bütün hayatı değişti.
Doğum günüydü ve biraz mutlu olmak, iş stresinden uzaklaşmak için Bartın Amasra’ya gitme kararı aldı. Tarih 2 Ağustos 2014’ü gösteriyordu. Hava güzeldi ancak Karadeniz’in o hırçın dalgaları yaramaz bir çocuk gibiydi. Delibaş’ın başı dönüyordu, açlık ve yorgunluk iyice kendini belli etmişti. Denize atlamak için koşarken dengesiz bir atlayış yaptı ve bu atlayış onun boynunun kırılmasına sebebiyet vermişti.
Gözlerini birinci kez açtığında babası baş ucundaydı ve “Kalk hadi, rezil olduk!” lafları etrafta dolanıyordu. Bilmiyorlardı ki kalkamayacaktı. Gözünü ikinci kez açtığında ise yoğun bakımdaydı. Tedavi süreci başlamıştı ama bu bir ay, hayatını değiştirecek en kötü aydı.
2021 yılının 1 Nisan’ı gelmişti. Kendisi, “Tüm hayatımın bir şaka olmasını çok isterdim.” diyor. Canını sıkan şeylerden birisi de vücudunda bağışıklık kazanan ilaçlar. İlaçlar artık etki etmiyordu ve kilo da alamıyordu. Bünyesi zayıflamıştı. Bunlara alışmalıydı.
Şu an 25 yaşında. Hayatı devam ediyor ve o yakışıklı delikanlı Delibaş Game Forge şirketinde Game Admin unvanı ile çalışıyor. Hayat siz bıraktığınızda duran bir makine gibi. Onu işleyecek olan ve yılmayacak olan sizlersiniz. Delibaş da tam olarak bunu uyguladı.
Delibaş sözlerini şöyle bitiriyor: “Her şeyin çözümü var yalanı ile kandırılıyoruz bazen. İnsan ile sonsuzluğa giden çok hatıra var kimseye söylenmeyen. Hastane sürecimde burnumda hep o tatlı Karadeniz’in kokusu vardı. Şunu öğrendim ki, yirmi beş yaşında da, elli beş yaşında da olsam bu yaşanmışlık ve hayatımın şimdiki süreci hep benimle olacak. Bazen ne kadar zorlansan da kabullenmek ve onunla iyi yaşamak gerekiyor. Eğer bir dilek dileyebilseydim, yaşadığım hayatı en az acıyla yaşayıp, vakti gelince de yine en az acıyla atlatabilmeyi dilerdim. Teşekkür ederim…”

Delibaş ile tanışmam akülü tekerlekli sandalye teminiyle başladı ve sonrası bir aile sıcaklığı ile devam etmekte. Delibaş’ın gerçek hikayesine ben de biraz ilaveler yaparak yazıyı sonlandırmak istiyorum: “Siz hiç tekerlekli sandalyede oturup koşmayı denediniz mi?” Gözlerinizi bağlayıp annenizi, sevdiklerinizi görmeyi, kollarınızı bağlayıp birinin size yemek yedirmesini, su içirmesini beklediniz mi?
Siz duymayan birinin kordonda martıların sesini duymak istediğini?
Siz hiç güneş doğarken ve batarken ses çıkarıyor mu sorusuyla karşılaştınız mı?
Siz hiç engelli bir yakınınıza, arkadaşınıza veya hiç tanımadığınız birine yardımcı oldunuz mu?
Bunlardan birisini yapmaya çalıştığınızda, vesile olduğunuzda anlarsınız ancak onların yaşadığı zorlukları, sıkıntıları bir nebze olsun. “Ben hiç sevgiden rampaya dönüşen merdiven görmedim.”
Merhamet acımak değil, acıtmamaktır.

Saygılarımla