UNUTMUŞUM-Tahsin AKDUMAN

Yolda karşılaşıp ilk fark ettiğimde daha uzaktan bana ilgi duyan bakışları fark etmiştim. Gözlerimiz kesişmiş, sevgi ile parlayan bakışlar buluşmuştu.  Gayri ihtiyari yaklaştık. Eller buluştu, vücutlar buluştu. Sevgi ile sarılıp tokalaştık.

“Nasılsınız?  İyi misiniz?  Ne yapıyorsunuz?  ” Diye soruyorlar…

Teşekkür ederim. Sağ olun. Çok şükür iyiyim…

Sizlerde ne var ne yok. Köylerinizdekiler nasıl?  İnşallah iyilerdir?

“Çok şükür herkes iyiler.” diye cevaplandırıyorlar… “Siz belki unuttunuz. Ama biz unutmadık. Bize yaptıklarınızı… Bizimle ilgilendiniz.  Bize yardımcı oldunuz. Kimsenin uğramadığı yerlerde olmayacak işlerimizi yaptınız… “ vs. detayları ile birçok hadise anlatılıyor.

Ha, evet diye birçoğunu hatırlamasam bile tasdik ediyorum.

Olaylar anlatıldıkça hatıralar yavaş yavaş canlanmaya başlıyor. Yer, mekan ve sahıs isimleri çağrışımları oluşuyor…

Muhatap olunan ben de bir iki ipucu ile ve küçük sorular ile mevzuya kenarından dahil olmaya çalışıyorum.

Sonunda; “ Biz sizi unutmadık. Unutmayacağız” ifadeleri ile ayaküstü sohbetten ayrılıyoruz.

Olayları hatırlamaya çalışıyorum. En az onbeş- yirmi yıllık mevzular aklıma gelip gidiyor. Yüzlerce yer, mekan, insan arasında çoğu olayları birbiri ile birleştiremiyorum.

Kişileri veya yerleri ayırıp çok özel bir şeyler yaptığımı da hatırlamıyor ve zannetmiyorum.  Yapılan şeyler, her insanın yapması gereken hele benim doğal ve rutin olarak görevim gereği yapmam gereken ve yaptığım şeylerdir.

Bizim için küçük olan bazı olaylar ve işler bazı insanlar için büyük olaylardır.

Bazen bilmeden bazı yerlerde kusurlarım ve zararlarım da olmuş olabilir.  Ben insanlar ile olan geçmiş ilişkilerimde hep iyi davrandığım, iyi niyetle yardımcı olmaya çalıştığım için hep güzel şeyleri hatırlıyorum, hatırlamaya çalışıyorum.

Güzel insanların güzel şeyleri unutmadıkları ve hatırlayıp bana yaşattıkları için de ayrıca mutlu oluyorum. Ne yazık ki ben bazılarını hatırlayamıyorum. Unutmuşum. 1.12.2014

Sonsuz selam ve sevgilerimle, hoşça kalınız…