Çocuğum ileride ne olacak diye mi düşünüyorsunuz? – Tahsin ZAMAN

Sevgili Mengenli dostlarım,

’’Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurum ‘’ diye söylemiş Hz. Ali efendimiz ama acaba günümüzde öylemi? Naçizane eğitimci olarak bunu düşünmeye başladım.
Ben çok iyi hatırlıyorum ‘ yazın sanayiye veya tamirciye verelim çocuğu ‘ derdi büyükler ve orada esas amaç çocuğu sanayide ezmek, tamircide canını çıkartmak değildi.
Amaç; yaşamı tanıması, yaşamın olgunluğuna ermesi, yaşamın felsefesini öğrenmesi, yaşamda ailenin aldığı sorumluluğu ileride üstlenebileceğinin bilincine varmasıydı özellikle…
Tabii ki yokluk içinde olan aileler bunu kısa sürede meslek öğrenip yaşama atılması için de yapıyordu ama bunu şimdi maalesef unuttuk.

Gençlerimizde öğrenme eğilimi, isteği, arzusu yok olmuş. Sosyal medya üzerine yoğunlaşmak, yani “sanallaşmak” düşünce yetisini sanki kaldırmış çocuklarımızdan.
Yarınını düşünüyor musun? Ne yapmayı planlıyorsun? sorusuyla karşılaştığında; hiç düşünmedim ki! diyebiliyor gençler…
Geçenlerde gençlere birkaç soru sordum.

Bir tanesi şöyleydi: “Ülkemizde yetişen bakliyat-hububat isimlerini sayar mısınız?”
Cevaplar inanılmazdı..
Üç taneyi geçen yok ve direkt soruya soruyla karşılık vermek; “-Ne işimize yarayacak?”
Bunlar ders kitaplarımızda, elinin altında 24 saat bulunan cep telefonlarında görselleriyle beraber mevcut.

Bir belgeselde izledim. Paris’te Eyfel (Eiffel) kulesinin olduğu meydana hayvan fuarı açmışlar ve özellikle anasınıfından itibaren çocukları oraya götürüp ineklere koyunlara vb. dokunduruyorlar ve onlarla zaman geçirtip hangi peynirin nasıl oluştuğunu anlatıyorlar.

İngiltere kraliyet ailesi prenslerini küçük yaşlardan Arjantin’de bir köye gönderip orada belirli bir dönem yaşamalarını ve hayatı tanımadaki izlenimlerini belirlemelerini istiyorlar.
Burada amaç belli. Böyle yaşamlar da var ve onlarla hemhal olunabiliyor. Yoksa herkes hayvancılık yapıp peynir satacak, köylere gidip yaşayacak değil.

Bizim çocukluğumuzda ve gençliğimizde köylere önceden gidilir, mahsuller toplanır, harmanlanıp satılır, kışlık odunlar ormanlardan yapılır, elektrik olmayan yerlerde 14 numara gaz lambasıyla derslere çalışılır ve o görev ve sorumluluklara varılırdı.

İmkansızlıklar, imkanları doğururdu,
Kolaya alışılmazdı vb.
Şimdi niye olmuyor?
Nedeni çok basit.
Çocuğumuzu en üstte görüyoruz ve sanki hep çocuğumuz haklı ve başka çocuk dünyada yok.
Biz eğitimcilerin en çok istemedikleri söz de işte o zaman karşımıza maalesef her gün çıkıyor: “Sakın onunla arkadaşlık yapma!”

Sevgili dostlar, sizden çok özel ricam var. Lütfen çocuklarınızı eğitimcilerin ellerine bırakınız. Yapılan bu çocuk savunmalarından öğretmenlerimiz bazen sınıflarında dahi rahat olamayabiliyorlar. Çünkü aileler maalesef eğitimin içinde ve hemen müdahale ediliyor. Hani önceden denirdi ya; “Eti senin, kemiği benim.” diye öyle de bir durum yok şimdi.

Herhangi bir durumda okullarımızda rehberlik servisleri mevcut ve her türlü sorun ve yönlendirmede gayet başarılılar.
Şu yanlış anlaşılmasın. Bu demek değil ki çocuklarınızı dışarıya bırakınız.
Hayır!
Bizim derdimiz çocuklarımızın ve gençlerimizin görev ve sorumluluklarının bilincine varmalarıdır.
Ondan dolayı diyorum ki; biz harfleri öğretelim, sizler ileride çocuğum ne olacak diye düşünmeyin.
Kalın sağlıcakla.

Tahsin ZAMAN