Balsız Kovan

Afaka çömmüş Âdem, hissiyatı çeşni,
Masumları dertli, zalimleri betli,
Geniştir âlemi dünya, inişli setli,
Kalıbına sığmaz, yabana taşan insan.

Azgın sular zorlarsa, taşar nehir,
Eyler içinde şerbeti, zembili zehir,
Kadrin kıymetini sezenler bilir,
Malda mülkte gözü, şaşan insan.

İnsanî saygı özden, hasletten gelir,
Arif olsa o canlar, yanlışını bilir,
Asude oluver de, gönüllerde diril,
Maksuda has, niyetini aşan insan.

Vefa derledik, ahde vefada inledik,
Muradı beyanımızı, bizatihi dinledik,
Yürek budur ki: biz vefayı silmedik,
İhtimalle celâlli, kelâmını bozan insan.

Biçareler tutundular dalına, neyledin?
Mıhım çakarken, nalına mı söyledin?
Gururun zirvede, yücelik irdeledin,
Adili nefsine ayar, şerre sızan insan.

Aşığım söyleşir, aşikâredir özü ile
Barışıktır yüreği, birliktir sözü ile
Sende yanasın, gönül ateşi, közü ile
Balsız kovanda boş kafa, tozan insan.

Gönüller Dostu Mengenli Şair Şerafettin KAYAR
07/11/2007 Çarşamba